آقای‌تمام‌نشدنی

648BUFFON ؛ این عبارت در شب رکوردشکنی بوفون که بالاخره توانست از تعداد بازی‌های پائولو مالدینی در سری‌آ جلو بزند، روی آستین پیراهن دیبالا و کریستیانو رونالدو نقش بسته بود. جی‌جی بوفون آن‌قدر فوتبال را ول نکرد تا توانست مالدینی افسانه‌ای را کنار بزند. با این تفاوت که مالدینی هرگز در خارج از ایتالیا و حتی میلان بازی نکرد اما بوفون همین فصل قبل یک سال عمر فوتبالش را در پاری‌سن‌ژرمن تباه کرد. در 90سال گذشته در هر فصل یک یا بیشتر از این 3 بازیکن در فوتبال حضور داشته‌اند؛ از ابتدای فصل 32-31فوتبال اروپا، تا پایان فصل جاری، رقابت‌های اروپایی شاهد حداقل یک بازی با حضور پیتر شیلتون، سر استنلی متیوس یا بوفون بوده است. جان‌لوییجی بوفون که به‌تازگی و در 41سالگی (ژانویه 42سالش تمام می‌شود) قراردادش را یک فصل دیگر تمدید کرده، در برد 1-4یوونتوس در داربی تورین یک گل از روی نقطه پنالتی خورد. او اولین‌بار در 17سال و 9ماهگی برای پارما در سری‌آ به میدان رفت. در 648بازی لیگی‌اش در ایتالیا 296کلین‌شیت ثبت کرد (316بار در همه رقابت‌ها). طولانی‌ترین رکورد گل نخوردن هم در دست خود این دروازه‌بان است با 973دقیقه بدون گل خورده. بازی با تورینو هزار و یکصدوپانزدهمین بازی رسمی عمر بوفون در همه سطوح بود. او 220تا از بازی‌هایش در سری آ برای پارما و بقیه را برای یووه انجام داد.
 در سری آ: ۶۴۸ بازی، ۵۲۵ گل خورده و ۲۹۶ کلین شیت
  در یوونتوس: ۶۷۰ بازی، ۵۲۸ گل خورده و ۳۱۶ کلین شیت
او پس از رکوردشکنی در اینستاگرام پستی با این مضمون گذاشت با کلی اینتر که متن را به شعر شبیه کرده بود؛ شاعرانه‌تر از شعر «پول آب جدا، برق جدا»: «۶۴۸» یک شماره نیست، بلکه یک زندگی کامل است؛ زندگی با 2 دستکش؛ زندگی بین 2 قطب؛ زندگی بسیاری از چالش‌ها؛ و بهترین چالش هنوز نیامده است؛ ۶۴۸ بار ممنون.» او پیش از بازی و رکوردشکنی هم این جملات را نوشته بود: «هنوز هم آتش درونم شعله‌ور است. به بازی کردن ادامه می‌دهم؛ زیرا احساس خوبی دارم و خواهان رقابت هستم؛ همچنین همیشه دوست دارم پیشرفت کنم. لحظه‌ای که دروازه‌بان اول شدم، آن شور و اشتیاق به‌کار کردن و تلاش تبدیل شد. یک احساس وظیفه می‌کردم که خوب کار کنم و در اوج بمانم. برای 15سال، لذت بردن را کنار گذاشتم. حالا به‌عنوان یک بازیکن پیر، مثل این است که جوانی‌ام را دوباره به‌دست آورده‌ام. راز من برای ادامه دادن این است.» او همیشه حسرت لیگ قهرمانان را خورده. در بازی با رئال‌مادرید که در ثانیه‌های پایانی داور به سود رئال پنالتی گرفت، خیلی عصبانی شد و بدترین ورژن اخلاقی خودش را به نمایش گذاشت و اخراج شد. بعدا گفت: «نمی‌گویم پنالتی نبوده؛ چرا داور در آن دقیقه پنالتی گرفت؟» حالا در مصاحبه‌اش فاش کرده که همیشه به شکست‌ها و ناکامی‌هایش فکر می‌کند: «در 12سال اخیر دوران ورزشی‌ام، من کمتر از پیروزی‌هایم لذت برده‌ام و خیلی به شکست‌هایم فکر کرده‌ام. وقتی به پیروزی عادت کرده‌اید، چنین چیزی طبیعی است. به همین دلیل پیروزی‌ها کمترین تأثیر را روی من داشته‌اند اما ناامیدی‌ها از شکست باقی مانده است. باید سعی کنم با این موضوع کنار بیایم وگرنه این خطر وجود دارد که هرگز بازنشسته نشوم! قهرمان نشدن در اروپا همیشه در ذهنم خواهد ماند.» البته در کارنامه‌اش افتخارات زیادی وجود دارد؛ یک حذفی، سوپرجام و جام یوفا با پارما؛ 9قهرمانی لیگ (با این فصل می‌شود 10 تا) با یوونتوس و یکی در سری بی، 4جام حذفی و 4سوپرجام با یووه؛2  قهرمانی لیگ و حذفی در پاری‌سن‌ژرمن؛ یک قهرمانی جام جهانی با ایتالیا؛ 12بار عنوان بهترین دروازه‌بان سری‌آ و چندین جایزه فردی دیگر.

  زندگی بوفون در یک نگاه
مادرش پرتابگر دیسک و پدرش وزنه‌بردار بودند. 2 خواهرش، ورونیکا و گوئندالینا در تیم ملی والیبال ایتالیا بازی کردند و عمویش بازیکن بسکتبال بود. در سال2011پس از 6سال آشنایی با یک مدل اهل چک به نام آلنا شردووا ازدواج کرد. فرزند اولش لوییس توماس متولد2007بود. نام او را از روی اسم توماس انکونو، دروازه‌بان نیجریه‌ای برداشت که بت و الگوی ورزشی‌اش بود. نام پسر بعدی‌اش را که 2 سال بعد به دنیا آمد، دیوید لی گذاشت از روی دیگر بت زندگی‌اش -دیوید لی راث- که خواننده بود. 3 سال بعد از ازدواج از همسرش جدا شد و با یک کارشناس و مجری ورزشی تلویزیون به نام ایلایرا دی‌آمیکو آشنا شد که 3سال قبل یک پسر هم از او به نام لئوپولدو ماتیا به دنیا آورد. مدتی هم قبل از آن با وینچنتزا کالی، عضو تیم ملی دوومیدانی ایتالیا نامزد بود. از بچگی مدام تیم مورد علاقه‌اش را عوض می‌کرد؛ از جنوا گرفته تا مونشن‌گلادباخ و یووه و حتی اینتر و پسکارا و آوه‌لینو و کومو اما در دوران بازی تنها عضو 3 باشگاه بود و با یوونتوس به دسته دوم هم رفت. در سال2012به‌عنوان نایب‌رئیس اتحادیه بازیکنان ایتالیا انتخاب شد.