چرا آرزو می‌کنیم جیپ داشتیم

فرورتیش رضوانیه _ روزنامه‌نگار

«اگه جیپ داشتم، از رویش رد می‌شدم.» این جمله‌ای است که بسیاری از ما بارها شنیده‌ایم یا شاید خودمان هم به زبان آورده‌ایم. وقتی یک اتومبیل ناگهان بدون چراغ راهنما می‌پیچد یا از خیابان فرعی مقابل‌مان ظاهر می‌شود، دلمان می‌خواهد سوار خودرویی محکم مانند جیپ بودیم تا بتوانیم آن را له کنیم، بدون اینکه اتومبیل خودمان آسیب زیادی ببیند. البته این جمله بسیار کهنه است و خاستگاه آن به دورانی برمی‌گردد که اتومبیل شاسی‌بلندی محکم‌تر از جیپ در بازار ایران موجود نبوده. هرچند چنین حرفی در گذشته هم از نظر فنی درست نبوده، چون خیلی از خودروهای کلاسیک سدان چنان محکم و پرقدرت هستند که جیپ مقابل آنها مجالی برای خودنمایی ندارد. ما می‌خواهیم با یک خودرو محکم به‌ خودروهای دیگر آسیب برسانیم، چون یادآوری این واقعیت که خیلی‌ها اگر هنگام رانندگی پلیسی مقابل چشمان خود نبینند، ممکن است دست به هر تخلفی بزنند، ما را عصبانی می‌کند. سیگار‌کشیدن و خوردن و آشامیدن پشت فرمان ممنوع است، اما چند درصد از رانندگان به آنها اهمیت می‌دهند؟ امروز بسیاری از راننده‌ها هنگام حرکت به بهانه‌های مختلف موبایل دست‌شان است و فقط زمانی که پلیس را می‌بینند، آن را برای چند ثانیه پنهان می‌کنند. بعضی از راننده‌ها کمربند را دستکاری کرده‌اند تا پلیس فقط «تصور کند» که آن را بسته‌اند، درحالی‌که از پایین آزاد است، چون می‌گویند کمربند کلافه‌شان می‌کند. مخدوش‌کردن پلاک خودرو برای عبور از زیر دوربین ثبت تخلفات، دنده‌عقب طی‌کردن اتوبان و خیابان، عبور از چراغ زرد یا حتی قرمز و گول‌زدن دوربین ثبت سرعت جاده برای خیلی‌ها کارهایی عادی است و جرم و تخلف محسوب نمی‌شود. قشر بی‌مسئولیت جامعه چنان به قانون‌شکنی عادت کرده که خیلی‌ها با خودشان می‌گویند: «خب خلاف می‌کنم، جریمه‌اش را می‌دهم!» این طرز فکر باعث شده که اگر یک راننده قانون را رعایت ‌کند، از سوی بقیه مورد تمسخر قرار ‌گیرد. ما جیپ می‌خواهیم تا قشر خطرناک و بی‌فکر جامعه را تنبیه کنیم، چون آنها دیگر از جریمه نقدی هراسی ندارند. به همین علت است که برای یک اتومبیل ۲۰میلیونی ممکن است ۵میلیون خلافی ثبت شده باشد.