استوکس؛ آموزگار بد

بهروز رسایلی| به جرأت می‌توان گفت یکی از مهم‌ترین عوامل طغیان گاه و بیگاه بازیکنان داخلی در فوتبال ایران، اتفاقاتی است که برای نفرات خارجی رخ می‌دهد. اگر می‌بینید ایرانی‌ها بیش از حد در مورد پول‌شان غر می‌زنند یا با باشگاه بدقلقی می‌کنند، بخش مهمی از این ماجرا به‌خاطر این است که آنها امتیازات بازیکنان خارجی را می‌بینند و احساس می‌کنند در حق‌شان اجحاف شده است. این موضوع چند بخش مختلف دارد.
  ریال کجا، دلار کجا؟
یک مسئله مهم و تعیین‌کننده بحث ارزش دستمزد است. بازیکن ایرانی اگر برای یک فصل قرارداد 2یا 3میلیاردی ببندد، این موضوع به‌شدت سر و صدا خواهد کرد؛ طوری که ممکن است بازیکن مزبور از سوی هواداران «پولکی» و بی‌غیرت خطاب شود. در عین حال اما یک بازیکن متوسط یا حتی سطح پایین خارجی وقتی وارد فوتبال کشورمان می‌شود، به‌راحتی قرارداد 200، 300یا 500هزار دلاری می‌بندد و این قرارداد به چشم هیچ‌کس نمی‌آید. درحالی‌که همین ارقام به پول خودمان تقریبا معادل 3، 4یا 7میلیارد تومان می‌شود. یک مهاجم ایرانی وقتی با خودش فکر می‌کند همه بار گلزنی تیم را به دوش دارد و دستمزدش یک‌پنجم هم‌تیمی بنجل خارجی‌اش است، به راحتی به مرز جنون می‌رسد. تازه معمولا فحش‌ها را بازیکن ایرانی می‌خورد نفر خارجی حتی اگر فحشی بشنود، اصلا متوجه آن نخواهد شد!
   دست بالا در شکایات
فیفا پرداخت پول بازیکنان خارجی تا سنت آخر را تضمین می‌کند، اما بازیکن ایرانی ممکن است 10سال منتظر وصول مطالباتش بماند و در نهایت از خیر آن بگذرد! در حقیقت محاکم بین‌المللی تنها به شکایاتی رسیدگی می‌کنند که دو طرف اهل دو کشور باشند، بنابراین بازیکن ایرانی فقط ناچار است به فدراسیون فوتبال امیدوار باشد که اینجا هم معمولا همه‌‌چیز با کدخدامنشی حل می‌شود و باشگاه‌های بدهکار به‌راحتی قسر در‌می‌روند. تصور کنید حال بازیکنی را که به‌راحتی باید قید 30درصد کل قراردادش را بزند، اما می‌داند همبازی خارجی‌اش اصل و فرع پول با جریمه و سود و هزینه‌های دادرسی را می‌گیرد.
   تحقیر باشگاه
البته که بازیکن خارجی وفادار، باکیفیت و به دردبخور کم نداشته‌ایم، اما از آن سو فهرست بازیکنان خارجی ناکارآمد و اذیت‌کن هم حسابی طولانی است. نکته اینجاست که این نفرات به‌راحتی و بدون هیچ هزینه‌ای به باشگاه توهین می‌کنند، با استفاده از خدماتی جانبی که در اختیارشان قرار گرفته مشغول سوءاستفاده می‌شوند و نهایتا هم بدون ملامت و مواخذه راهی کشورشان می‌شوند. قبلا کرار جاسم یکی از بهترین نمونه‌ها برای توصیف این دست بازیکنان بود، اما حالا آنتونی استوکس به تنهایی نقش «آموزگار بد» را بر‌عهده گرفته است؛ بازیکنی که تا پیش‌قسط نگرفت قرارداد نبست، در نخستین فرصت باشگاه را پیچاند و حالا هم از ایرلند سراغ حقوق ماهانه‌اش را می‌گیرد! آیا مشاهده چنین مسائلی، بازیکن ایرانی را آزار نمی‌دهد؟