رکابزنی دختر ایرانی در سرزمین ماتادورها

سمیه یزدانی باز هم خبرساز شده است، این بار نه خبر از مدال است و نه حسرت از دست رفتن سهمیه المپیک، سمیه این بار خبر متفاوتی برای زنان دوچرخه‌سوار دارد، او با یک تیم اروپایی قرارداد بسته است. سمیه یزدانی همان زنی است که روز هشتم اردیبهشت‌ امسال مدال تاریخی برای زنان ایران گرفت؛ مدال برنز استقامت جاده مسابقات قهرمانی آسیا. این، نخستین مدال آسیایی زنان ایران بود و عجیب بود که سمیه به این مدال رسیده است. سمیه در سن بیست سالگی دوچرخه‌سواری را شروع کرده بود، سنی که خیلی‌ها به مرحله حرفه‌ای شدن رسیده‌اند. همین مدال دلیلی شده تا تیم‌های خارجی سمیه را ببینند. سمیه با تیم تیکای اسپانیا قرارداد بسته است، این نه نخستین قرارداد او با یک تیم خارجی است و نه نخستین لژیونر دوچرخه‌سواری زن ایران است. قبل از سمیه، ماندانا دهقان که او هم از رکاب‌زنان تیم ملی ایران است، لژیونر شده بود. ماندانا برای تیم مکس واترزلی هلند رکاب می‌زند. سمیه هم قبل از اینکه با تیکای اسپانیا قرارداد ببنند، برای تیم بحرین رکاب می‌زد. سمیه به همشهری می‌گوید: «بعد از اینکه مدال برنز قهرمانی آسیا را گرفتم، از تیم VIB اسپورس بحرین پیشنهاد داشتم. این تیم دنبال من آمد از من خواست که با‌ آنها مسابقه بدهم. در تور چین با این تیم بحرینی مسابقه دادم.» سمیه با تیم بحرینی قرارداد نداشت؛ «این تیم یک تیم معمولی بود. یعنی اینکه کنتینانتال نبود. تیمی کنتینانتال است که بتواند در تورهایی که زیرنظر فدراسیون جهانی برگزار می‌شود، شرکت کند. به‌خاطر همین قراردادی با این تیم نبستم. آنها فقط هزینه‌های رفت‌وآمد و هزینه شرکت در مسابقه را می‌دادند.»‌اما همین تیم بحرینی باعث بیشتر دیده شدن سمیه شد؛ «تیم بحرینی به یکی از باشگاه‌های اسپانیا پیوسته است، اساس تیم را باشگاه اسپانیایی تشکیل می‌دهد. در تور چین مدیر تیم تیکای اسپانیا هم بود. آنجا عملکرد من را دید و پیشنهاد داد.»  قرارداد سمیه با تیم تیکا یکساله است. او برای اینکه با تیکا قرارداد ببندد، با سرمربی تیم ملی مشورت کرده؛ «خودم زبان انگلیسی می‌دانم و بیشتر مذاکرات را خودم انجام دادم اما برای اینکه به این تیم بروم، با محمد پراش- سرمربی تیم ملی- مشورت کردم.» سمیه و تیکا تا پایان سال 2020قرارداد دارند؛ «در این مدت باید در مسابقه‌هایی که مشخص کرده‌اند، شرکت کنم. هر‌ماه چند مسابقه است. همه هزینه‌ها را هم آنها پرداخت می‌کنند؛ هزینه‌های رفت‌وآمد، هزینه حضور در مسابقه، هزینه ماندن در اسپانیا.» سمیه چیزی درباره مبلغ قراردادش نمی‌گوید؛ «قرار این است که ماهانه مبلغ را پرداخت کنند. این مبلغ را فدراسیون جهانی دوچرخه‌سواری تعیین کرده است و بقیه دوچرخه‌سوارانی هم که شرایط من را دارند، همین مبلغ را می‌گیرند.»‌
این نخستین باری است که سمیه یزدانی به‌عنوان دوچرخه‌سوار با باشگاهی قرارداد می‌بندد. در این چند سالی که او عضو تیم ملی بوده و رکاب می‌زد، هیچ باشگاهی با او قرارداد نبسته بود: «در ایران باشگاهی برای دوچرخه‌سواران زن وجود ندارد. هیچ اسپانسری هم از آنها حمایت نمی‌کند. سال‌های قبل هم که لیگ برگزار شد فقط ما اسم یک تیم را داشتیم وگرنه چیزی از تیم‌ها دریافت نمی‌کردیم.»  برای سمیه مهم‌تر از هر چیزی پیشرفت در کاری است که انجام می‌دهد. او سال‌ها در آرزوی دوچرخه‌سواری بوده؛ سال‌هایی که پدر خیلی موافق نبود او دوچرخه‌سوار شود اما صبر کرد و با مدال آسیا، رضایت او را جلب کرد. حالا هم رفتن به کشور دیگر و دوری از خانه شاید خیلی برای او و خانواده آسان نباشد. اما شرایط امروز او با سال‌های نوجوانی‌اش متفاوت است؛ «اتفاقا حالا خانواده خیلی هم خوشحال است. آنها دوست دارند من در دوچرخه‌سواری پیشرفت کنم. دوری از خانه سختی‌های خودش را دارد ولی من با عشقی که به‌کار دارم و با هدفی که دارم، همه‌‌چیز را تحمل می‌کنم.» رفتن به اسپانیا نخستین مهاجرت سمیه نیست. او و خانواده 10سال قبل از چهارمحال بختیاری به تهران آمدند و حالا او دوری متفاوتی از خانواده را تجربه می‌کند. اما سمیه نه به تنهایی در اسپانیا فکر می‌کند و نه به زندگی متفاوت. برای او فقط مهم این است که در سال چقدر مسابقه می‌دهد؛ «در سال می‌توانم 50مسابقه بدهیم.»‌ سمیه این جمله را با هیجان می‌گوید. برای دوچرخه‌سواران مهم است که در باشگاهی رکاب بزنند که کنتینانتال باشد، چرا که در این شرایط می‌توانند مسابقات زیادی را تجربه کنند؛ «در ایران باشگاه کنتینانتال برای زنان نداریم. در سال فقط تمرین می‌کنیم و در چند مسابقه شرکت می‌کنیم. هر سال ما فقط مسابقات قهرمانی آسیا و دو مرحله لیگ جاده را داریم. امسال هم که اصلا تیمی نداشتیم که من بخواهم برایش رکاب بزنم. اما حالا با این تیم اسپانیایی می‌توانم مسابقات زیادی را بدهم.» تیم‌های کنتینانتال در همه مسابقات و تورهایی که زیرنظر فدراسیون جهانی برگزار می‌شود، مجاز هستند که شرکت کنند. بیشتر ورزشکاران ایرانی به‌خصوص زنان، همیشه مشکل کمبود مسابقه را دارند. آنها گلایه دارند که با تمرین نمی‌شود در شرایط مسابقه قرار گرفت و برای رقابت‌هایی که در سطح آسیایی و جهانی برگزار می‌شود، آماده شد. برای یزدانی که با تمرینات در اردوهای داخلی توانسته به مدال برنز برسد، 50مسابقه در سال بهترین فرصت است که به آرزوهای بزرگ‌ترش فکر کند؛ به‌خصوص رسیدن به المپیک.
یزدانی امسال هم این شانس را داشت که سهمیه بگیرد و در المپیک 2020 توکیو رکاب بزند اما 12ثانیه او را 4 سال عقب انداخت؛ «در همین‌ماه اول 2مسابقه در اسپانیا داریم و 2 مسابقه در ترکیه. همین مسابقات باعث می‌شود که من خیلی پیشرفت کنم. من در همین مسابقات قهرمانی آسیا هم می‌توانستم سهمیه المپیک را بگیرم ولی نشد. فیلم آخر خط مسابقه قهرمانی آسیا را که می‌بینم افسوس می‌خورم. فقط اگر 12ثانیه زودتر به خط پایان می‌رسیدم الان سهمیه را داشتم. دوچرخه‌سوار کره‌ای 12ثانیه زودتر از من رسید. خیلی حیف شد و بابت این 12ثانیه و اینکه سوم شدم خیلی ناراحتم. اما از اینکه حالا با این تیم اسپانیایی قرارداد بسته‌ام، خیلی خوشحالم. با این قرارداد امیدوار شده‌ام که می‌توانم 4سال دیگر به المپیک برسم.» سمیه گرفتن این سهمیه را بسته به این می‌داند که خودش چقدر تلاش کند؛«خیلی دوست دارم که تا سال2024 که المپیک بعدی است، در اسپانیا بمانم. اگر بتوانم آنجا بمانم می‌توانم سهمیه را بگیرم ولی باز هم همه‌‌چیز به‌خودم بستگی دارد. بیش از هر چیزی باید خودم تلاش کنم.» سمیه در المپیک بعدی 33ساله می‌شود، آیا می‌تواند در این سن به المپیک فکر کند؟
«در دوچرخه‌سواری سن خیلی مهم نیست. خیلی‌ها تا سن 45سالگی هم مسابقه می‌دهند. در 33سالگی هم می‌توانم به المپیک بروم.»‌




مشکل ویزا

این روزها برای لژیونر شدن یک مشکل جدی هست. فرزانه فصیحی نخستین دونده‌ای است که لژیونر شده و قرار است در اروپا بدود. او با تیم پارتیزان بلگراد لهستان قرارداد بسته اما برای رفتن به این کشور با مشکل ویزا روبه‌رو شده است. این نگرانی برای رفتن سمیه هم وجود دارد. او می‌گوید: «قرار است باشگاه برایم دعوتنامه بفرست و من هم کارهای گرفتن ویزا را انجام بدهم. 2ماه برای این کار فرصت دارم. فکر نمی‌کنم مشکلی پیش بیاید. اگر نتوانم ویزا بگیرم، مدت قراردادم کمتر می‌شود، فقط می‌توانم برای 6‌ماه در این تیم باشم.»‌