آقای لبخند و پیانو

مسعود میر | روزنامه‌نگار

حتما خیلی‌ها مثل او  در همان روزهای کودکی با سازی به مثابه اسباب بازی معاشر شده‌اند اما قطعا هیچ کدام‌شان همانند او، این همه سال این معاشرت را ادامه نداده است.
 وقتی صدای آن ملودیکا در حیاط خانه می‌پیچید و عکس کودکی با آن ساز خواستنی، روی نگاتیو حک می شد تقویم یک تابستان شرجی را نشان می‌داد و دفتر خاطرات مادر تولد 3سالگی کودکی را گواهی می کرد که در رشت زاده شده و قرار است با پایان یافتن ماموریت پدر، با خانواده به تهران بازگردد.

ساز خیلی زود جایش را از یک تفریح کودکانه به یک دغدغه هنرجویانه داد و اجرا در برنامه  صبحی مهتدی تبدیل شد به نوازندگی در یک برنامه محبوب رادیویی که طرفدارانش بسیار بودند.

30 ساله که بود هم  حکم عضویت در شورای موسیقی رادیو را در  جیبش داشت و هم رهبر یکی از ارکسترهای رادیو بود. حالا بماند که برای اولین بار ساز «ارگ» را به نوازندگان ایرانی  معرفی کرده بود و خلبانی هم می‌کرد. 

آهنگ‌هایی که می‌ساخت همواره در فهرست محبوب‌ها بود و همین که خواننده‌هایی روی ملودی‌های او می‌خواندند برایشان کفایت می‌کرد تا بیشتر راه  موفقیت را سپری کرده باشند. آنقدر معروف شده بود که برای ساخت ملودی یک تیزر تبلیغاتی برای افتتاح کارخانه ایران‌ناسیونال سراغش آمدند و همزمان با تولد پیکان او  آشناترین ملودی مبارکباد را  برای جمع‌های ایرانیان ساخت. «تولدت مبارک» برای شنوندگان ایرانی همطراز  محبوب‌ترین ساخته‌های او برای خوانندگان درجه یک آن روزهاست اما خلاصه کردن هنر این نوازنده بی نظیر پیانو به همین مورد، جفا در حق تاریخ موسیقی ایران است. او در ساخت آهنگ برای فیلم‌های سینمایی هم کارنامه ماندگاری دارد و مصداق این ادعا یادآوری ملودی   فیلم «سلطان قلب‌ها» است. 

او که این روزها بیشتر از پیش کنج عزلت گزیده هراز گاهی در کلاس‌های پیشرفته آموزش پیانو در شهرهای مختلف ایران حضور می‌یابد و البته بیشتر روزهای  سال را در خارج از کشور شب می کند.  چند وقت پیش که عکسی از او در شبکه‌های مجازی منتشر شد به راحتی می‌شد میزان محبوبیت مردی را محک زد که سال ها لبخند زده و پیانو؛ او در بازار رشت قدم می‌زد و خیل هوادارانش چهره‌اش را با نوازنده جذاب روزهای دور تطبیق می‌دادند.
 انوشیروان روحانی در آستانه 80سالگی است و باید برایش  همان ملودی محبوب  «تولدت مبارک» را زمزمه کرد.