خاطراتی که کهنه تر می‌شوند

مهدی حدادپور

همراه برادر؛ زمانی که تنها هشت سال داشتم و محصل کلاس سوم دبستان، به امجدیه رفتیم؛جایی که تازه به نام نامی شهید علی اکبر شیرودی نامیده می‌شد؛ خلبان شهیدی که تازه چند ماه قبل، در یک عملیات تاریخی، جان را فدای دوست و دین و وطن کرده بود. مسابقه فینال جام وحدت، در روز 8 اسفند سال 1360 بود. بازی برگزار شد و پرسپولیس بدون ملی پوشانش که همراه تیم منتخب تهران به جام قائد اعظم پاکستان رفته بود مقابل تیم قدرتمند ارتش الجزایر بازی می‌کرد. بازی در وقت اضافه دنبال می شد و به علت قطع برق، مسابقه با نور ژنراتورهای یدکی، کم نور بود. پرسپولیس 2 دقیقه مانده به پایان بازی، گل زد و برق ورزشگاه وصل شد و پرسپولیس قهرمان جام... 42 سال از حیات ورزشگاه جوان می‌گذشت؛ ورزشگاهی که امروز در هشتاد و یک سالگی، رفته رفته، پیر و سالخورده می‌شود. خداروشکر که بیماری زمینه ای آن ورزشگاه، مستعد کرونایش نمی‌کند. اما حیف که امروز امجدیه، تنها در مسیر طواف آخر قهرمانان فوتبال در ورزش ایران مشارکت می‌کند که بگو فاتحه مع الصلواه. محمد رنجبر، همایون بهزادی، منصور امیر آصفی، مجید سبزی، حمید شیرزادگان، ناظم گنجاپور، فریبرز مرادی، غلامحسین مظلومی، ابراهیم آشتیانی، جعفر اشرف کاشانی و ... را در این آرزو کده‌ی دهه 20 تا 60 و ماتم کده سالیان اخیر طواف داده اند و رفته اند تا خاطرات را بااملایی تازه بنویسند و مرور کنند. لعنت بر گذر عمر. ورزشگاه امجدیه، مثل خیلی از پدیده های اجتماعی 2 دهه اول قرن ایران به انگلستان نسبت داده می‌شود. وقتی این ورزشگاه را در سال 1317 ساختند، مثل ورزشگاه های کوچک مسقف انگلیسی، 10 هزار تماشاچی سکونشین زیرسقفی را در دل خود جای می داد؛ غافل از اینکه در این شهر گرم و خشک، برپایی سقف، نیاز اولیه نبوده و بهتر این بود که به جای سقف، برای امجدیه سکو اضافه می‌کردند تا خجالت این ورزشگاه را در مقابل سیل تماشاچی، نبینند. مردمی که برای تماشای بازی های فوتبال دهه 20 و اوایل دهه 30 می‌آمدند خجالت ورزشگاه نوجوان را می‌دیدند و اینگونه بود که در اواسط دهه 30، سقف ورزشگاه خراب شد و به جای سقف، برای ورزشگاه سکو افزودند و سکوهایی را ساختند که هنوز، بعد از نزدیک 60 سال، رد آن در بالای پله های کهنه دیده می‌شود. امجدیه، دفترچه خاطرات صعود ایران به المپیک 1964 توکیو است. امجدیه، دفترچه خاطرات قهرمانی در چهارمین دوره جام ملت‌های آسیاست؛ خاطره ای شفاهی از اولین دیدار پرسپولیس و استقلال است و مسابقاتی که در آن جنجال آفریده شد و بلوا به پا شد و همایون و کلانی و محراب و لواسانی را محروم و عزیز را به محرومیت ابدی تهدید کرد و از جلال و قلیچ هم زهر چشم گرفته شد که محرومت می کنیم پسر...
سال‌هاست که دیگر رد خاطرات از روی امجدیه پریده است. امجدیه دیگر خاطره ساز نیست. فقط خاطرات را کهنه و کهنه‌تر می‌کند.