بیمارستان کودکان بهرامی. 17فروردین سال 1367. ساعت 10 صبح. زمزمه همین 3 نشانه نزد پرسنل قدیمی و همسایه‌های بیمارستان کافی است تا لحظه‌ای سکوت کنند، سری تکان دهند و این جمله را بگویند: «وحشیانه‌ترین حمله به تهران بود. هنوز صدای جیغ مادران و تن بی‌جان و غرق در خون بچه‌های قد و نیم قدی که از زیر آوار بیرون می‌کشیدند جلوی چشمانمان هست.» انگار نه انگار که 37سال از آن روز تلخ گذشته است.