سرطان به‌قدر کافی بزرگ هست؛ آنقدر بزرگ که وقتی آن را به زبان می‌آوری، تمام حجم دهان را پر می‌کند، چه رسد به اینکه با زندگی و تمام تن و جانت بیامیزد. در کوران کرونایی که یک روز بی‌خبر رسید، جاخوش کرد، ماند و انگار حالا حالاها خیال رفتن ندارد، هول و واهمه بیماران مبتلا به سرطان و سایر بیماران خاص، طبعا بیش از سایرین بود.