اصلاً زنده باد مربی ایرانی!

بهروز رسایلی| قرار بود تمرین دیروز استقلال در مجموعه ورزشی انقلاب برگزار شود، اما این زمین پر از برف بود و استقلالی‌ها ناچار شدند برای تمرین راهی یک چمن مصنوعی در جنوب تهران شوند. سعید رمضانی که به تازگی سرپرست تیم شده، در توضیح این موضوع خیلی راحت گفته است: «پیمانکار فراموش کرده بود روی چمن کاور بکشد و اینطوری شد». چقدر قشنگ! جالب‌تر می‌شود اگر بدانید شایعه شده بدهی باشگاه به این مجموعه ورزشی باعث شده پیمانکار عمدا روی زمین کاور نکشد و تمرین یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های مملکت را مختل کند. اینجاست که آدم فایده قطع همکاری با مربیان خارجی را می‌فهمد. دفعه قبلی که در تهران برف و باران شدید بارید، آندره‌آ استراماچونی صرفا به این دلیل که خط‌کشی زمین از بین رفته و تمرینات تاکتیکی غیرممکن شده، ورزشگاه را ترک کرد و به خانه برگشت. به این ترتیب بحرانی بزرگ ساخته شد که جواد زرینچه، سرپرست وقت تیم را گوشه رینگ برد. دیروز اما در شرایط مشابه، استقلال روی چمن مصنوعی تمرین کرد و هیچ اتفاقی هم نیفتاد. حالا فوقش این است که شاید در این کمبود بازیکن یکی، دو نفر هم روی چمن مصنوعی مصدوم می‌شدند؛ چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که داریم از سازشکاری مربی ایرانی نهایت استفاده را می‌بریم.
قصه پرسپولیس و تیم ملی هم همین است. در پرسپولیس هیچ‌کس پول نگرفته. بشار رسن که 4ماه است دریافتی نداشته، مدت‌ها در دوبی انتظار کشید تا شاید لااقل یک تماس با او بگیرند و نازش را بکشند، اما مدیران باشگاه حتی از همین هم دریغ کردند. بماند که یکی از رسانه‌های عراقی نوشته بود این بازیکن پول بلیت پروازش را هم خودش داده! طبعا یک مربی خارجی باید روی این شرایط حساس می‌شد؛ کما اینکه سرمربی قبلی هم تسویه‌حساب با بازیکنان را در زمره شروط بازگشت به ایران قرار داده بود، اما یحیی گل‌محمدی از «خود» است و به قول انصاری‌فرد با هم پرسپولیسی‌ترین کادرفنی و مدیریتی تاریخ را ساخته‌اند؛ حالا فوقش تمرکز بازیکنان پایین می‌آید یا 4روز دیگر اعتصاب می‌کنند. مهم نیست که!
و قصه تیم ملی؛ شما فقط یک‌هزارم درصد فرض کنید کارلوس کی‌روش هنوز سرمربی تیم ملی بود و باشگاه‌ها قصد می‌کردند بدون هماهنگی با او به‌طور دسته‌جمعی از لیگ قهرمانان آسیا انصراف بدهند. به‌نظرتان مربی پرتغالی چه واکنشی نشان می‌داد؟ عکس‌العمل او به‌احتمال لغو میزبانی تیم ملی در دیدار با بحرین و عراق چه می‌توانست باشد؟ واقعا چه‌کسی جرأت داشت این مسائل را با او در میان بگذارد؟ الان اما خیال‌مان راحت است. فعلا که تیم ملی سرمربی ندارد و به‌زودی یک مربی ایرانی بالای سر تیم می‌گذاریم؛ کسی که شرایط همیشه حساس کنونی(!) را درک کند و با همه‌‌چیز بسازد. اینطوری دور هم راحت و آسوده‌ایم. دلارهای‌مان در جیب می‌ماند و حرص بیخودی هم نمی‌خوریم.