بیایید مرده‌پرست باقی‌ بمانیم!

بهروز رسایلی

قبلا بعضی‌ها در توصیف خصایل رفتاری مردم ایران، به آنها لقب «زنده‌کش مرده‌پرست» می‌دادند؛ یک نگاه سختگیر نقادانه که پر‌بیراه هم نبود. می‌گفتند در ایران انگار هیچ زنده خوب و هیچ مرده بدی وجود ندارد؛ یعنی شما به‌ندرت می‌بینید از یک نفر تا وقتی در قید حیات است، تعریف و تمجید شود و قدرش را به جا بیاورند، اما همین که طرف مُرد، ناگهان بین همه عزیز می‌شود. می‌گفتند این خصلت ماست که محاسن زنده‌ها و معایب مرده‌ها را نبینیم. شاید خیلی از مواقع خواندن این نقدها، لج‌مان را در‌می‌آورد و فکر می‌کردیم حق‌مان نیست که اینطوری قضاوت شویم، هرچند خودمان هم می‌دانستیم که ناظران درست می‌گویند. حالا اما خبر بد این است که حتی از این وضعیت هم یک قدم عقب‌تر رفته‌ایم؛ آنجا که خبر می‌رسد روی تابلوی نو افراشته خیابان مرحوم ناصر حجازی اسپری سیاه زده‌اند و نام اسطوره فوتبال ایران را مخدوش کرده‌اند. آفرین؛ حالا رقت‌بارتر از همیشه شده‌ایم. حالا دیگر حتی مرده‌پرست هم نیستیم. حالا زنده‌کش مرده‌‌ستیز لقب بهتری برای ماست.قرار نیست احساساتی شویم و رفتار یک نفر یا یک گروه را به تمامی مردم نسبت بدهیم، اما وقتی یادمان می‌آید در گوشه دیگری از همین خاک به بهانه کری‌خوانی فوتبالی مثل آب خوردن به مرحوم هادی نوروزی اهانت می‌شود و حتی بر وزن اسم و فامیلش شعارهای هتاکانه موزون می‌سازند، معلوم می‌شود که وضع خراب است؛ خراب‌تر از آنکه بشود داستان را صرفا خبط یک آدم بیمار و عقده‌ای دانست. فرهنگ ما    در خطر است، نجابت ما رو به زوال است که اگر نبود، خیلی از کاربران کم‌سال شبکه‌های اجتماعی به بهانه هواداری از یک تیم، مرده و زنده طرف مقابل را زیر اخیه نمی‌کشیدند. اوضاع خوب نیست دوستان. این روزها به ژنرالی شبیه هستیم که دارد درجه‌هایش را یک‌به‌یک از دست می‌دهد. مرده‌پرستی البته ستاره حقیری بود روی شانه‌هایمان، اما روزگار همان را هم از ما گرفت.