اینترنت در بحران پنجاه‌سالگی

سال گذشته اینترنت رکورد 3میلیارد و 900هزار کاربر فعال را پشت سر گذاشت. برای نخستین‌بار، بیش از نیمی از انسان‌ها به بزرگ‌ترین شبکه تبادل اطلاعاتی که تاکنون جهان به‌خود دیده، یعنی اینترنت متصل شدند. درست 50سال پس از آنکه برای نخستین بار یاد گرفتیم که چگونه از طریق رایانه با یکدیگر صحبت کنیم، بسیاری از ما دیگر نمی‌توانیم زندگی را بدون اینترنت و خدماتی نظیر: ایمیل، اشتراک فایل، پیام‌رسانی، شبکه جهانی وب و... تصور کنیم. ما از اینترنت برای برقراری ارتباط، یادگیری، خرید و پیدا کردن دوست استفاده می‌کنیم. اما اینترنت می‌تواند یک فضای وحشی و خام باشدکه متعلق به هیچ‌کس نیست، عملا قانونی ندارد و تقریبا غیرقابل کنترل است. وعده ارائه اطلاعات و اتصال همگان به شبکه می‌تواند همراه با اطلاعات نادرست، تروریسم سایبری و به‌هم‌ریختگی شدید اقتصادی باشد. جشن پنجاه‌سالگی اینترنت بر سر یک چند راهی قرار دارد و با اتفاق‌ها و بحث‌هایی هم که در ایران و کشورهایی مثل روسیه و چین درباره آن به‌وجود آمده به‌نظر می‌رسد اوضاع ابزار مدرن جهان چندان خوب نیست.

استارت تاریخی
همه‌‌چیز با یک پیام خطا شروع شد. بعضی می‌گویند معنی‌اش این بود که ادامه بده. اواخر شامگاه بیست‌ونهم اکتبر سال1969، چارلز کلاین، دانشجوی برنامه‌نویسی، تلاش کرد متنی را از یک رایانه در دانشگاه لس‌آنجلس کالیفرنیا (UCLA) به شخصی دیگر در مؤسسه تحقیقاتی استنفورد، بیش از 500کیلومتر آن‌طرف‌تر از ساحل کالیفرنیا بفرستد. قرار بود بگوید «LOGIN»، اما LO را که تایپ کرد، رایانه دچار مشکل شد. پیام کامل یک ساعت بعدتر دوباره ارسال شد. آنچه سرانجام به بزرگ‌ترین شبکه ارتباطی در تاریخ بشریت تبدیل شد؛ نخستین حضور در اینترنت. باید بگوییم هیچ‌کس آنجا از تمام اتفاقاتی که افتاد قدردانی نمی‌کند. بعدها لئونارد کلینروک سرپرست کلاین گفت: «ما می‌دانستیم که یک فناوری جدید و مهم را ایجاد می‌کنیم که انتظار داشتیم برای بخشی از جمعیت استفاده شود، اما نمی‌دانستیم که این اتفاق چقدر مهم بوده است». 50 سال بعد، ما تازه شروع به سازگاری با عواقب آن کرده‌ایم.
شبکه آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته یا ARPANET که به‌عنوان پیشرو در اینترنت شناخته شده، پروژه‌ای آکادمیک را درنظر داشت تا رایانه‌ها بتوانند اطلاعات را به اشتراک بگذارند. با تامین اعتبار به‌وسیله وزارت دفاع ایالات متحده، رایانه‌های دانشگاه لس‌آنجلس و مؤسسه آموزشی استنفورد، 2 گروه اول این شبکه بودند. تا دسامبر سال1969، 2 دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا و دانشگاه یوتا در سالت‌لیک‌ سیتی نیز به این مجموعه پیوستند. در سال1973میلادی، ARPANET بین‌المللی شد و از طریق ماهواره به گره‌هایی در مؤسسه لرزه‌نگاری نروژ در روستای کیلر در نزدیکی اسلو و کالج دانشگاه لندن متصل شد. امروزه کابل‌های فیبر نوری زیر دریا و زمین که با پیوندهای ماهواره‌ای و سیم‌های مسی با فناوری زیرسطحی ایجاد شده‌اند، پوشش جهانی را تضمین می‌کنند. ویژگی‌های اصلی چگونگی عملکرد اینترنت مدرن در همان ابتدای کارهای کوچک وجود دارد. مهم‌تر اینکه هیچ کنترل متمرکزی وجود ندارد. ARPANET یک «شبکه از شبکه» توزیع شده بود. اطلاعات، به صدها یا هزاران بسته کوچک تبدیل می‌شد و از یک گره به گره دیگر از طریق یا بین این شبکه‌ها سفر می‌کرد. اگر یک گره آفلاین بود، اطلاعات راه دیگری پیدا می‌کرد و هر بسته می‌توانست مسیر خود را بر پایه بازخورد موارد قبلی قرار دهد. این مفهوم، معروف به تعویض بسته‌ها، اوایل دهه1960 توسط 3گروه مستقل از محققان در انگلستان و آمریکا ایجاد شد. جانی رایان، نویسنده کتاب تاریخچه اینترنت و آینده دیجیتال می‌گوید: «این برای یک سیستم بسیار منعطف ساخته شده است. این بسته‌ها کورکورانه از طریق شبکه حرکت کرده و سعی می‌کنند مسیری سریع را پیدا کنند». ارتباطات مشترک به یک زبان مشترک نیاز داشت. این موضوع به شکل مجموعه‌ای از استانداردها موسوم به TCP / IP - پروتکل کنترل انتقال و پروتکل اینترنت - نخستین مرتبه به‌وسیله وینتون سرف و باب کان، دانشمندان حوزه رایانه در سال1974 منتشر شد. این موارد مانند موارد دیگر، قالب استاندارد بسته‌های داده و یک سیستم آدرس‌دهی یکپارچه را پوشش می‌داد تا شبکه‌ها بتوانند یکدیگر را شناسایی کنند. مانند آدرس‌های IP که هنوز هم به همه رایانه‌های شبکه اختصاص داده می‌شود. وندی هال، دانشمند رایانه در دانشگاه ساوت‌همپتون انگلستان می‌گوید: «این یک موفقیت بزرگ بود». TCP / IP باز و رایگان به هر کسی امکان می‌داد که یک رایانه را به شبکه و یا یک رایانه دیگر متصل کرده و از این طریق با دیگران صحبت کند. در روز یکم ژانویه1983میلادی، ARPANET آن را به‌عنوان استاندارد خود برای «کار با اینترنت» برگزید و اینگونه بود که اینترنت مدرن متولد شد.

بودن یا نبودن
یکی از نشانه‌های مطمئن یک فناوری بالغ این است که وقتی کار نکند، شما در مورد آن به فکر می‌افتید. شما لوله‌های زیر پاهای خود را درنظر نمی‌گیرید تا اینکه چاه خانه شما مسدود شود. به‌همین ترتیب، شما تا زمانی که تماس ویدئویی از بین نرود، هیچ‌گاه به اینترنت فکر نمی‌کنید. اصل سازمانی بنیادی اینترنت - که هیچ اصل سازماندهی ندارد - دسترسی بی‌سابقه‌ای به زندگی ما داده است. دست‌کم از لحاظ تئوری، هر کسی می‌تواند به آن بپیوندد، آن را گسترش دهد، نرم‌افزاری برایش بنویسد و از آن درآمد کسب کند. بنابراین، اینترنت امروز تنها در ایمیل، به‌روزرسانی اینستاگرام و ساعت‌ها تماشای فیلم خلاصه نمی‌شود. تبادل اطلاعات از طریق آن، به خدمات‌رسانی اساسی روزمره از شبکه‌های برق گرفته تا حمل‌ونقل عمومی تبدیل شده است. بدون اینترنت، دنیایی که می‌شناسیم متوقف خواهد شد. امروزه اینترنت همچنان به رشد خود ادامه می‌دهد تا شکاف‌هایی که در پوشش جهانی آن وجود دارد، بسته شود و در این راه دستگاه‌های بیشتری به آن متصل می‌شوند؛ از ساعت‌های هوشمند گرفته تا خودروها و حتی یخچال. با این حال اصول باز بودن آن، توسط گروه‌های مختلف همواره مورد تهدید است. سؤال اینجاست که آیا این لزوما چیز بدی است؟ آیا ممکن است اینترنت بسته‌تر و تنظیم‌شده‌تر به نفع ما باشد؟ نمونه‌ای از تهدیدهایی که هم‌اکنون اینترنت با آن روبه‌رواست، با پیامی در تاریخ دوازدهم ژوئن سال‌جاری در حساب کاربری توئیتر برنامه پیام‌رسان تلگرام منتشر شد. در این پیام آمده بود که «درخواست‌های زیاد زباله» شبکه خود را از بین برده است. رمزگذاری دو سویه تلگرام، باعث محبوبیت این پیام‌رسان شده است. این حمله بزرگ در اوج اعتراض‌های خیابانی در هنگ‌کنگ شکل گرفت. شرکت تلگرام، کمی بعد اعلام کرد که این حمله احتمالا از سوی چین انجام گرفته است. اگر چنین چیزی صحت داشته باشد، بنابراین نخستین بار نبوده است. در سال2015 نیز به‌نظر می‌رسد حمله‌ای مشابه به وب‌سایتی در آمریکا که نرم‌افزار ضد‌فیلترینگ در آن میزبانی می‌شود، از همان محل صورت گرفته باشد. احتمال انجام این نوع جنگ سایبری، در واقع نتیجه‌ای از ساختار باز و بدون مرز اینترنت است. جنگ سایبری دلیلی بود که دولت ولادیمیر پوتین خواهان پیروی از روش چینی‌ها و برپایی مرزهای اینترنتی در روسیه شد. اجرای لایحه اینترنت مستقل که اوایل سال‌جاری تصویب شد، به شرکت‌های مخابراتی نیاز دارد تا تمام ترافیک اینترنت در حال عبور به سمت روسیه را کنترل و فیلتر کنند. در این لایحه پیشنهاد شده که یک سوئیچ خاموش برای جدا کردن کشور از سایر نقاط جهان هنگام حمله سایبری وجود داشته باشد. جزئیات همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. چین از زمان ورود اینترنت به آن کشور، موانعی ایجاد کرده، اما اینترنت روسیه به‌خوبی متصل است.

یک کشور، دو سامانه
به‌طور حتم، چین نشان داده که علاقه‌ای به جهانی‌سازی اینترنت ندارد. آنها در سال2015، میزبان کنفرانسی بودند که از آن به‌عنوان دومین کنفرانس جهانی اینترنت نام بردند. شی جین‌پنگ، رئیس‌جمهور چین، در سخنرانی افتتاحیه این کنفرانس گفت: «ما باید به حق تک‌تک کشورها احترام بگذاریم تا به‌طور مستقل مسیر توسعه سایبری خود را انتخاب کنند».
در حقیقت کم و بیش همه شروع به انجام این کار به روش‌های مختلف خود می‌کنند. آیین‌نامه حفاظت از داده‌های عمومی اتحادیه اروپا یا GDPR، در ‌ماه می سال2018 برای تقویت حق حفظ حریم شخصی کاربران اینترنت و محدود کردن قدرت شرکت‌های فناوری روی داده‌های شهروندان اتحادیه اروپا به اجرا درآمد. در مقابل برخی از وب‌سایت‌ها به‌جای رعایت ضوابط، دسترسی بازدیدکنندگان اروپایی را مسدود کرده‌اند. در ایالات متحده، اصل مرکزی بی‌طرفی شبکه - هیچ داده‌ای که از طریق اینترنت منتقل می‌شود، بر دیگری ارجحیت ندارد - مورد تهدید قرار گرفته است. قوانینی که در سال2015 به تصویب رسید، اما کمیسیون ارتباطات فدرال برای اطمینان از بی‌طرفی در شبکه، مجدداً آن را در سال2018 لغو کرد و به شرکت‌های اپراتور امکان ارائه دسترسی سریع‌تر و پهنای باند بیشتر به مشتریانی که هزینه آنها را پرداخت می‌کنند، داد. این یک پیروزی بزرگ برای شرکت‌های بزرگی مانند فیسبوک و نت‌فلیکس بود، اما در مقابل خبری بد برای مشاغل کوچک و سایت‌های خبری محلی محسوب می‌شد. 20ایالت در آمریکا درگیر این موضوع در دادگاه‌ها هستند، اما کالیفرنیا، قوانین خود را به‌تصویب رسانده و از اپراتورهای ارائه‌دهنده خدمات اینترنت، خواسته پیش از ورود به خاک این ایالت، قوانین مربوطه را رعایت کنند. سایر ایالت‌ها گویا درحال پیروی از قوانین هستند. به نوعی باید گفت که همه این پیشرفت‌ها علامت یک فناوری محسوب می‌شود که خودبه‌خود درحال پیشرفت است. کنستانتینوس کوتیز، متخصص رایانه از کالج رویال لندن می‌گوید: «هدف از ایجاد اینترنت، روش استفاده کنونی ما از آن نبوده است». آزاد بودن یک نفر، باعث ایجاد هرج‌ومرج برای دیگری می‌شود. خواه از طریق نگرانی به‌خاطر مسائل مربوط به امنیت ملی یا حفظ حریم خصوصی کاربر باشد یا تمایل به کنترل یا محافظت از منافع تجاری، می‌توان گفت که دلایل بسیاری وجود دارد که ممکن است کشورها بخواهند ترافیک اینترنت را برای خودشان تنظیم کنند. کوتیز می‌گوید که این موضوع از نظر دولت‌ها خوب است. قدرت بنگاه‌های بزرگ فناوری و شرکت‌های مخابراتی هم باعث شده است که آینده اینترنت بسیار ناخوشایند به‌نظر برسد. این کارشناس امور رایانه می‌افزاید: «اگر تغییری به‌وجود نیاید، می‌تواند مرزهای غیرقابل استفاده شکل بگیرد. جایی که شرکت‌هایی به اندازه کشورهای کوچک کنترل آنچه شما می‌بینید را در اختیار می‌گیرند». هدف از وضع مقرراتی مانند GDPR، مقابله با آن قدرت است. این مشکلات و پرسش‌ها درخصوص چگونگی تنظیم آنها، با تداوم رشد و گسترش اینترنت، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند. زیرساخت‌های جدید که برای ترافیک اینترنت بنا شده‌اند، می‌تواند نیم دیگری از کسانی را که به اینترنت متصل نیستند، به شبکه پیوند بزند. بدون شک اینترنت جهانی فواید اجتماعی بزرگی را به همراه خواهد داشت. از جنبه‌های دیگر - نه اقتصادی - این قضیه واضح‌تر است. با پیشرفت در اتصال به اینترنت، کار از راه دور و ارتباط‌های مجازی رایج‌تر می‌شود. شرکت‌ها کارمندان و کارگرانی را از نقاط مختلف جهان استخدام می‌کنند و کار از راه دور انجام می‌گیرد. با دیدی مثبت، این روش از اقتصاد که مبتنی بر اپ‌های اینترنتی است می‌تواند خدمات بهتری ارائه کند و اشتغال‌زایی و بازده اقتصادی خوبی داشته باشد. بی‌شک چنین چیزی در کشورها و شهرهایی که بیکاری بیشتر است می‌تواند مؤثرتر باشد. آنری وان در اسپوری، یک محقق آی‌تی در آفریقای جنوبی می‌گوید: «اقتصاد جهانی دیجیتال، اغلب برای پایین آوردن حمایت از کارگران و پرداخت نفع بیشتر به تجارت‌های بزرگ است. ما دوست داریم از این واقعیت غافل شویم که دسترسی به اینترنت می‌تواند نابرابری‌ها را تشدید کند، نه آنکه از میزان آن کاهش دهد». این فقط نابرابری نیست. تعادل بین حریم شخصی و امنیت عمومی با افزایش اتصال دیجیتال حساس‌تر می‌شود.

چه نوع اینترنتی؟
بار دیگر به این سؤال می‌رسیم که چه نوع اینترنتی را می‌خواهیم، چگونه باید آن را تنظیم کنیم و این کار البته باید توسط چه کسانی انجام شود؟ اینترنت اشیا را درنظر داشته باشید. این نوعی تکامل اینترنت است که در آن فقط رایانه‌ها و تلفن‌های هوشمند درگیر نیستند که فقط رفت‌وآمد داده‌ها در میان باشد، بلکه از یخچال‌های خانگی گرفته تا وسایل نقلیه خودران همه با آن در ارتباط خواهند بود. به‌نظر می‌رسد که 50سال دیگر، چیزهای خیلی کمی باشند که به اینترنت متصل نیستند. مزایای اینترنت اشیا طبیعتا بسیار زیاد است، اما مضراتش هم کم نیست. هرقدر داشتن یک وسیله نقلیه خودران می‌تواند آرامش‌بخش و کارآمد باشد، هک شدن خودروهای خودران و ایجاد تصادف و راهبندان نیز می‌تواند بسیار خطرناک توصیف شود. در‌ ماه سپتامبر سال‌جاری میلادی یک کارگروه بین‌المللی در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک دیداری را برگزار کردند تا درباره آینده اینترنت به بحث و گفت‌وگو بپردازند. در این نشست مباحث کمی مطرح شد، اما چین مجدداً از فرصت به‌وجود آمده استفاده کرد تا دیدگاه خود را در مورد اینترنت محدود به مناطق کنترل‌شده ایالتی طرح کند. دیگر حاضران نیز از تمایل‌شان به کنترل بیشتر و محافظت از نفوذ و حمله بیرونی سخن به میان آوردند. علاوه بر روسیه، ویتنام و تانزانیا نیز محدودیت‌های اینترنتی به سبک چینی را در چند سال گذشته اتخاذ کرده‌اند. اینترنت آزاد دیگر وجود خارجی ندارد. شاید بهتر باشد که بگوییم، اینترنت بدون مرز که اجازه می‌دهد، اطلاعات آزادانه منتقل شوند و فعالیت تجاری و گسترش نوآوری را به‌دنبال خواهد داشت. اما زمانی که می‌خواهیم این چیزها را مورد تشویق قرار دهیم، موضوع حملات سایبری، ارسال اطلاعات نادرست و جنون تجارت‌های بزرگ در کنارشان مطرح می‌شود. اینترنت در 50سال نخست خود جهان را به‌طور چشمگیری تغییر داده است. حالا 50سال آینده آن بسیار وابسته به چگونگی نقش‌اش خواهد بود.

پدر اینترنت از فرزندش می‌گوید
گفت‌وگو با وینتون گری سرف که به پدر اینترنت مشهور است و پس از ۵۰ سال از حال و روز ایده‌ای جهانی می‌گوید

هنگامی که عصر شبکه‌های رایانه‌ای با نخستین پیام در ARPANET که پیشرو اینترنت بود، طلوع کرد، وینتون گری سرف 26ساله، فارغ‌التحصیل در گروه شبکه‌ای بسته‌های اطلاعاتی در دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس بود. او از آن زمان شخصیتی اصلی در مسیر تکامل اینترنت بوده است. سرف همراه با رابرت کان، TCP / IP، پروتکل کنترل انتقال و پروتکل اینترنت را نوشتند که زیربنای عملکرد شبکه است. در سال1992 او قهرمانی در اینترنت آزاد بود که انجمن اینترنتی غیرانتفاعی را با کان و دیگران بنیان نهاد تا به حفظ آن ایده‌آل‌ها کمک کند. از سال 2005، او در گوگل مشغول به‌کار است. این گفت‌وگو‌یی است که او با آخرین شماره مجله نیوساینتیست انجام داده است.
شما را گاهی پدر اینترنت می‌نامند. می‌توانید توضیح دهید که چه کارهایی انجام داده‌اید؟
 البته من تصمیم نگرفتم که به‌عنوان پدر اینترنت شناخته شوم یا پدر اینترنت باشم. من و باب کان در سال1973 با هم یک گروه شدیم تا مشکل مهندسی‌ای را که وزارت دفاع آمریکا روی میز گذاشته بود، حل کنیم. تنها شبکه رایانه‌ای که با موفقیت کار کرده بود، بین ماشین‌های موجود در اتاق‌های دارای تهویه هوا قرار داشت. مشکل ما استفاده از ارتباط‌های ماهواره‌ای و رادیویی و همچنین مراکز تلفنی اختصاصی برای پیوند دادن رایانه‌ها با یکدیگر بود. در حل این مشکل که حدود شش‌ماه به طول انجامید، ما مجموعه‌ای از پروتکل‌ها، رویه‌ها، قالب‌ها و سازوکارها را برای برقراری ارتباط بین رایانه‌ها ایجاد کردیم.
آیا شما در آن زمان تصور می‌کردید که این کار چقدر بزرگ خواهد بود؟
 فکر می‌کنم ما اعتقاد داشتیم که این یک فناوری بسیار قدرتمند است. گرچه من تأیید می‌کنم که ما از همه برنامه‌های کاربردی آن اطلاع نداشتیم. اما ما این سیستم را طوری طراحی کردیم که بسیار انعطاف‌پذیر باشد و علاوه بر پروتکل‌ها، شبکه‌ها و فناوری‌های شبکه جدید نیز قابل استفاده باشد. ما آن را تا حد امکان شکافتیم و از همه دعوت کردیم تا در اجرای سیستم و تکامل سیستم شرکت کند. ما تصمیم گرفتیم که به‌هیچ‌وجه این فناوری را ثبت اختراع نکنیم تا هرگونه مانعی برای پذیرش آن را برداریم. می‌توانم بگویم که تصمیم درستی را اتخاذ کرده بودیم.
آیا این ایده‌آل‌ها هنوز هم در اینترنت امروز که تحت سلطه منافع شخصی و شرکت‌های بزرگ است، وجود دارد؟
 به‌هرحال این یک نوع سؤال است. اجازه بدهید که بگویم بسیار نادر است که شما معماری داشته باشید که بتواند نوع رشدی را که اینترنت به‌خود دیده است، مدیریت کند. با توجه به شرکت‌های بزرگ باید گفت، بله. مطمئناً اقتصاد مقیاس وجود دارد. اما رقابت زیادی وجود دارد و بازیکنان جدیدی هم وارد میدان شده‌اند. حتی در چین که ظاهراً امروزه دولتش کنترل اینترنت را در اختیار دارد، امری است که به‌راحتی اتفاق می‌افتد. به علی‌بابا (غول تجارت الکترونیکی چینی) نگاه کنید که از ناکجاآباد آمد. و بعد ما شرکت‌هایی را دیده‌ایم که خیلی برجسته افت می‌کنند. برای مثال AOL و یاهو. بنابراین افرادی که با دیدن شرکت‌های موفق، هیجان‌زده می‌شوند، باید درنظر داشته باشند که موفقیت تضمین‌نشدنی است.
شما درحال حاضر مدیر ارشد گوگل و مؤسس انجمن اینترنت مردم‌محور هم هستید. این چه معنی‌ای می‌دهد؟
تمام کارهای من با هدف دستیابی بیشتر به به اینترنت است. من بر این باورم که بهتر است به اینترنت دسترسی داشته باشیم تا اینکه نداشته باشیم. به‌صورت روزانه سود من از اینترنت بیشتر از ضرر آن است. البته این موضوع به این دلیل نیست که هیچ‌گونه اطلاعات نادرست و چیزهایی مانند این در اینترنت وجود ندارد. این چیزی شبیه به قدم زدن در سطح شهر لندن است. اگر شما حواس‌تان جمع نباشد که چه کاری انجام می‌دهید، طبیعتا خطر تهدیدتان می‌کند.
 آیا این خطرات اینترنت را تحت‌تأثیر قرار نمی‌دهد؟
 حتما شما هم سؤالاتی مثل اینکه می‌دانید مردم اطلاعاتی برای ساخت بمب و اسلحه را از کتابخانه‌ها به‌دست می‌آورند؟ منظورم این است که شوکه‌کننده است. اینطور نیست؟ ممکن است اینترنت راه سریع‌تری برای رسیدن به اطلاعات را در دسترس قرار دهد، اما من اعتقاد دارم که اثرات مفید آن از موارد زیان‌آور بیشتر است. اختراع چاپخانه هم مشکلات مشابهی را به همراه آورد. مثلا انقلاب آمریکا تا حدودی توسط دستگاه‌های چاپ ناشناس تحریک شد. ما با این سرعت هماهنگ شده‌ایم و معتقدم می‌توانیم به‌طور آنلاین با آن هماهنگ باشیم.
آیا پاسخ این است که بر آنچه مردم می‌توانند و نمی‌توانند از طریق اینترنت انجام دهند، کنترل بیشتری باشد؟
نه فکر نمی‌کنم. این خیلی زیان‌آور است. برخی‌ها هستند که دوست ندارند مردم بتوانند از اینترنت استفاده کنند تا بتوانند اطلاعات خود را پیدا کنند. اطلاعات را به اشتراک بگذارند و فعالیت‌شان را برای هماهنگی انجام دهند. اتصال و دسترسی به اطلاعات بسیار با ارزش است و باید تشویق شود. اما انتشار اطلاعات غلط و نادرست نیز وجود دارد. باید ببینیم چگونه بدون اینکه اینترنت به محیطی اقتدارگرا تبدیل شود، فضایی به‌وجود بیاید که مردم در آن راحت باشند.
آیا شرکت‌های فناوری می‌توانند بیشتر از این کار انجام دهند؟
شرکت‌های اینترنتی در مرزهای مالی و قانونی کار می‌کنند. ما کارهای بسیاری برای انجام این کار داریم تا کشورها بتوانند با یکدیگر همکاری کنند تا با برخی از سوءاستفاده‌هایی که دیده‌ایم مقابله کنند.آنچه ما نیاز داریم آموزش است. به افرادی نیاز داریم که بتوانند به‌طور جدی درباره آنچه می‌بینند و آنلاین انجام می‌دهند، فکر کنند و قادر به تجزیه و تحلیل اطلاعات بی‌کیفیت باشند و برای افرادی که عمدا دیگران را گمراه می‌کنند، عواقب لازم را درنظر بگیریم.
شما به اهمیت دسترسی اشاره کردید. آیا این نبرد پیروز می‌شود؟
ما فقط نیمی از آن هستیم. حدود نیمی از جهان به‌صورت آنلاین حضور دارند و بیشتر از نیمی از دنیا کسانی هستند که اتصال برایشان گران است و یا به‌طور کلی در دسترس نیست. شما می‌توانید برخی از پاسخ‌های مربوط به مشکل را در قالب شبکه‌های ماهواره‌ای در مقیاس بزرگ و همچنین کابل‌ها مشاهده کنید. نه‌تنها برای اتصال قاره‌های بزرگ، بلکه حتی برای جزایر در وسط اقیانوس آرام.

چه چیزی شما را بیشتر از همه در مورد تحول اینترنت حال حاضر هیجان‌زده می‌کند؟
خیلی چیزها. اول سرعت پیشرفت در اتصال به شبکه، افزایش وای‌فای‌ها، 4G و در آینده شاید 5G. به همین ترتیب، اینترنت اشیا، اتصال انواع دستگاه‌ به اینترنت، که نه‌تنها به‌معنای راحتی و امکانات می‌تواند باشد، بلکه می‌تواند معنای خطر نیز بدهد. دستگاه‌های محافظت‌نشده، مانند وب‌کم‌ها می‌توانند به خطری امنیتی تبدیل شوند. وابستگی روزافزون ما به اینترنت ممکن است همه‌‌چیز را شکننده‌تر کند.
 زندگی شما مثل یک داستان علمی تخیلی است. اگر 50سال دیگر به پیش برویم، وضعیت اینترنت را چگونه می‌بینید؟
 ممکن است باز هم به آن اینترنت بگویند، اما کاملا متفاوت باشد. فکر می‌کنم اتصال گسترده‌ای وجود خواهد داشت که خیلی قابل مشاهده نخواهد بود. مثل اینکه به همه‌جا وصل هستید. فرار از دسترسی به اینترنت در هر جای دنیا خصوصا با وجود ماهواره‌های پرشمار بسیار دشوار خواهد بود. ما هم‌اکنون پروتکل‌های اینترنتی‌ای داریم که در ایستگاه فضایی بین‌المللی و همچنین مریخ‌نوردان نصب هستند. بدون شک، در 50سال آینده ما شبکه‌ای بین سیاره‌ای را راه‌اندازی خواهیم کرد. زمین، مریخ و برخی دیگر از سیارات را با استفاده از پروتکل‌های سازگار با تأخیر و اختلال متغیر مرتبط با ارتباطات بین سیاره‌ای، پیوند خواهیم داد.
در این 50سال گذشته، آیا نکته و یا لحظات خاصی از افتخار و یا پشیمانی وجود داشته است که بخواهید بگویید.
 من از رفتار بدخواهانه قطعاً پشیمان هستم. اما این شرایطی است و ما باید با آن مقابله کنیم. ما در 50سال گذشته تغییر نکرده‌ایم، اما من از این واقعیت به‌خود افتخار می‌کنم که آنچه ما انجام دادیم، به همان اندازه که انجامش دادیم، پیشرفت کرده و به آنجا رسیده که باید می‌رسید. دوست دارم از من به‌عنوان کسی که بسیار تلاش می‌کرد تا دنیای بهتری را به‌وجود بیاورد، یاد شود.


شبکه بین سیاره‌ای
 بدون شک، در 50سال آینده شبکه‌ای بین سیاره‌ای را راه‌اندازی خواهیم کرد. زمین، مریخ و برخی دیگر از سیارات را با استفاده از پروتکل‌های سازگار با تأخیر و اختلال متغیر مرتبط با ارتباطات بین‌سیاره‌ای، پیوند خواهیم داد

شبکه جهانی
ستون فقرات اینترنت مجموعه‌ای از کابل‌های فیبر نوری زیرزمینی است که شبکه‌های مخابراتی ملی را به‌هم وصل می‌کند. آنها غالباً متعلق به شرکت‌ها یا کنسرسیوم‌های آنها و بعضی اوقات با مشارکت دولت‌ها هستند. تراکم اتصال کابل‌های زیردریایی، پهنای باند موجود جهانی برای اینترنت را مشخص می‌کند. از سال1998، مسئولیت تنظیم اولیه اینترنت، ازجمله اختصاص آدرس‌های IP که به کامپیوترها امکان پیدا کردن یکدیگر را می‌دهد، به شرکت‌ غیرانتفاعی اینترنتی برای نام‌ها و شماره‌های ICANN داده شده است. طبق قوانین آمریکا از سال2016 و تحت نظارت یک کمیته منصوب بین‌المللی، تضمین شده که اینترنت واقعا متعلق به هیچ‌کس نیست.