یک سکوت مشکوک

شجاع خلیل‌زاده فصل گذشته یکی از بهترین بازیکنان فوتبال ایران بود؛ مدافعی مطمئن که نقش مهمی در قهرمانی‌های دوگانه سرخپوشان ایفا کرد. شجاع در روزهایی که هنوز معلوم نبود برانکو در پرسپولیس می‌ماند یا نه، قراردادش را با باشگاه تمدید کرد تا محبوبیتش نزد هواداران افزایش پیدا کند. بعد از آغاز فصل هم وضع او بد نبود و برخلاف جلال حسینی، کالدرون به شجاع اعتماد کرد. این وضعیت ادامه داشت تا اینکه ماجرای محرومیت 2 جلسه‌ای خلیل‌‎زاده بعد از داربی تهران پیش آمد. از آن زمان کالدرون از ترکیب کنعانی‌زادگان و محمد انصاری در ارنج اصلی استفاده کرد و عجیب اینکه از این زوج، خوشش آمد. مدافع میانی چپ‌پا در فوتبال امروز دنیا یک نعمت است؛ مخصوصا با توجه به سابقه حضور انصاری در پست دفاع چپ و قابلیت او برای پر کردن جای خالی محمد نادری هنگام نفوذها، کالدرون حیفش می‌آید به این ترکیب دست بزند. به این ترتیب شجاع در بازی با شاهین بوشهر نیمکت‌نشین شد و مقابل ماشین‌سازی هم در پست دفاع راست به میدان رفت.
پس از آن بود که شایعه شد شجاع باشگاه را تهدید کرده اگر باز هم در این پست به بازی گرفته شود دنبال دریافت رضایتنامه و جدایی از تیم خواهد بود. انتظار می‌رفت شجاع که معمولا «ژست تعصب» غلیظی هم دارد، نسبت به این شایعه واکنش نشان بدهد اما سکوت او به نوعی داستان را تأیید کرد. حالا یک مشکل دیگر به انبوه گرفتاری‌های کالدرون افزوده شده است. بدتر از همه اینکه هواداران هم از او به اندازه کافی حمایت نمی‌کنند. شاید اگر این اتفاق در دوره برانکو رخ می‌داد، فشار سنگین هواداران منجر به عقب‌نشینی شجاع یا هر بازیکن دیگری می‌شد اما کالدرون هنوز میخش را نکوبیده و مردم پشتش نیامده‌اند. در مجموع اگر مسئله تهدید خلیل‌زاده به جدایی جدی باشد، رفتار او در قبال سرمربی تیم بسیار غیرحرفه‌ای بوده است. از ساده‌ترین اصول فوتبال در جهان این است که بازیکن باید تابع کادر فنی باشد؛ حتی اگر سرمربی او بدترین مربی دنیا به شمار بیاید. اما ظاهرا حداقل خلیل‌زاده رویکرد متفاوت و کاملا متضادی را برگزیده است.