شعر در پستوی خانه مردم

هرمز علی‌پور ـ شاعر

 شعر مقوله‌ای هنری و فرهنگی است. بخش عمده سودمندی و لذت آن نصیب افرادی می‌شود که به شکل طبیعی قریحه و ذوق آن را داشته یا مطالعه مستمر و اطلاعات خوبی در این باره دارند.
از سوی دیگر، درک هنری شاعر و خوش‌ذوقی و تبحر او سبب می‌شود شعر او به ذائقه مردم نزدیک‌تر باشد.  به این ترتیب 2 عامل در نزدیک‌شدن شعر به مردم و راهیابی این هنر به زندگی آنها نقش دارد.  نخست سلیقه هنری و ادبی جامعه. بدیهی است که مطالعه و برخورداری از امکانات فرهنگی مانند سینما، نمایشگاه‌های نقاشی، عکس و هنرهای تجسمی، تئاتر و... در ارتقای ادراک هنری و ادبی نقش مؤثری دارد.  عامل دوم، شناخت شاعر از تاریخ، زندگی و خواسته‌های مردم است. شاعرانی که توانسته‌اند زندگی یا نگاه مردم را در شعرشان بازتاب دهند، موفق بوده‌اند و هنوز نام و نشان آنها حتی در آثار دیگران پیداست. اگر شاعران امروز کمتر به این حد می‌رسند به دلیل ساده‌انگاری است و اینکه هر متنی را شعر می‌پندارند. اینکه متداول شده به جوانان 25 – 20 ساله در انجمن‌ها و محافل ادبی «استاد» بگویند، نشانگر همین سهل‌‌گیری و ساده‌انگاری است.  نشانه دیگر چنین خصیصه‌ای این است که تصور می‌شود، کسی که از او اثری چاپ می‌شود، به مرحله مشخصی در شاعری رسیده است. در حالی که کمتر به بازتاب انتشار اثر دقت و به بازخورد آن توجه می‌شود. بنابراین اگر مخاطبان شعر به این امر توجه کنند که با مطالعه و ادراک بیشتر در زمینه هنر، لذت و بهره‌مندی آنها نیز از شعر بیشتر خواهد شد و در کنار آن اگر کسانی که شعر می‌سرایند، مراتب شاعری را دست‌کم نگیرند، شعر جایگاه ویژه‌ای در زندگی مردم خواهد داشت.