ابراهیم ادهم

وقتی، باغی به وی دادند تا نگاه دارد، صاحب باغ آمد و گفت: «انار شیرین بیاور.»

آورد؛ ترش بود.

گفت: «نار شیرین بیاور.»

طبقی دیگر آورد؛ هم ترش بود.

گفت: «سبحان‌الله! چندین گاه در باغ باشی و نار شیرین ندانی؟»‌

گفت: «من باغ تو را نگاه می‌دارم، طعم انار از کجا دانم؟»

گفت: «به این زاهدی که تویی، گمان برم که ابراهیم ادهم تویی.»‌

چون ابراهیم این شنید، از آنجا برفت.