دیدگاه
بازار بی‌عیار موسیقی
سیدآرش شهریاری/ موسیقیدان
عرض‌اندام موسیقی‌های‌من‌درآوردی و غیرجدی که همگی خود را پاپ می‌نامند عرصه را بر موسیقی جدی و هنرمندان موسیقی اصیل سخت تنگ کرده است. البته هیچ‌کس از جمله من مخالفتی با موسیقی پاپ و کارهای با‌ارزش در این زمینه ندارد، اگر مخالفتی هست، با کارهای انبوه و تولیدات یک‌شبه‌ای است که شتابزدگی و بی‌مایگی از آنها می‌بارد.
مشکلی که در این باره موجبات رنجش فعالان موسیقی جدی، موسیقی مقامی و موسیقی محلات را فراهم می‌آورد، این است که در غیاب و نبود آگاهی‌رسانی و نظرخواهی از بزرگان، هر ناسره‌ای به اسم سره عرضه می‌شود.
در بازاری که عیار نداشته باشد، جنس بنجل خریدار بیشتری خواهد داشت.
اینکه وسایل تبلیغی، حمایت مالی و اسپانسر، سالن و توجه و... همه در اختیار کسانی باشد که به‌زعم خود پاپ کار می‌کنند، موجب می‌شود کسانی که برای یک قطعه ماه‌ها و بلکه سال‌ها زحمت کشیده‌اند، نومید و سرخورده شوند.
اگر تولید راحت کارهای بی‌کیفیت و عرضه آنها همچنان ادامه پیدا کند، جوفروشان گندم‌نما حیثیت موسیقی را خدشه‌دار خواهند کرد و ای‌بسا فردا وقتی صحبت از موسیقی شود، همه تصور کنند هنر موسیقی همانی است که اینها ادعای آن را دارند.
به‌راستی اگر دل کسی برای موسیقی و اهالی آن می‌سوزد، جا دارد که آستین بالا بزند و با میدان‌دادن به استادان، به داد این هنر برسد.
