در حسرت آزادی

روبه‌رو نشدن با تیم‌های عربستانی، نقش بسیار مهمی در موفقیت پرسپولیس در رقابت‌های فصل گذشته لیگ قهرمانان آسیا داشت. قرمزها در مرحله گروهی با نماینده‌ای از سعودی روبه‌رو نشدند و این روند در تک تک مسابقه‌ها تا فینال ادامه پیدا کرد. تیم برانکو که در لیگ قهرمانان سال 2017هم در یک چهارم نهایی و هم در نیمه‌نهایی ناچار به میزبانی از عربستانی‌ها در زمین بی‌طرف شده بود، این بار نیمی از بازی‌هایش را در ورزشگاه آزادی برگزار کرد و به جز دیدار فینال، در همه میزبانی‌‌های دیگر در این استادیوم به نتایج دلخواهش رسید. شاید اگر سرخ‌ها به جای میزبانی از رقبای آسیایی در تهران، در کشور ثالث از این تیم‌ها پذیرایی می‌کردند، صعود به فینال هرگز ممکن نمی‌شد. این تیم در مقابل الجزیره و الدحیل، به لطف جو فوق‌العاده ورزشگاه آزادی شکست مسابقه رفت را جبران کرد و حریفانش را زیر تیغ برد. در دوئل با السد قطر نیز اگر فریادهای قطع‌نشدنی سکوها نبود، ژاوی و هم‌تیمی‌ها به سادگی از لیگ قهرمانان کنار نمی‌رفتند. فصل گذشته، تیم‌های عربستانی حضور کمرنگی در آسیا داشتند و اگر این روند در فصل جدید نیز اتفاق می‌افتاد، پرسپولیس و استقلال می‌توانستند برای موفقیت در این جام روی هواداران‌شان حساب ویژه‌ای باز کنند. پس از ماجراهای سال 2018، نمایندگان عربستان با قدرت و هزینه‌ بسیار زیادی به لیگ قهرمانان قدم گذاشته‌اند و آماده به‌نظر می‌رسند تا باز هم با حربه زمین بی‌طرف، بخش مهمی از داشته‌های تیم‌های ایرانی را به سادگی خنثی کنند.

استقلال و پرسپولیس در مرحله گروهی لیگ قهرمانان 2019، تنها دو مسابقه را در ورزشگاه آزادی پشت سر می‌گذارند. تیم برانکو پس از میزبانی از برنده پلی‌آف در مسابقه اول، ناچار است 4بازی پیاپی را دور از ورزشگاه خانگی‌اش سپری کند تا سرانجام در دیدار نهایی این گروه به «میزبانی واقعی» از السد قطر بپردازد. در واقع بین نخستین و آخرین بازی خانگی این تیم در دور گروهی، دو‌ ماه و نیم فاصله وجود خواهد داشت. اوضاع برای وینفرد شفر و تیمش نیز ابدا بهتر به‌نظر نمی‌رسد. استقلال تنها در دومین و پنجمین بازی‌های مرحله گروهی، میزبان العین امارات و الدحیل قطر خواهد بود و در سایر دیدارها، از تهران فاصله خواهد داشت. شاید بازی در زمین بی‌طرف برای باشگاه‌هایی مثل سایپا و ذوب‌آهن تفاوت چندانی ایجاد نکند اما شرایط هر مسابقه برای تیم‌های پرطرفدار پایتخت را به‌شدت تغییر خواهد داد. آنها در سال‌های گذشته در حالی عمان را به‌عنوان کشور میزبان دیدارهایشان با عربستانی‌ها انتخاب کرده‌اند که هر بار در استادیوم سلطان قابوس، هواداران رقبای سعودی به‌مراتب بیشتر بوده‌اند. تغییر میزبانی از عمان به کشوری با ساکنان ایرانی پرشمارتر، می‌تواند یک تصمیم مفید برای سرخابی‌ها تلقی شود اما حقیقت آن است که هیچ کشور و هیچ ورزشگاهی، حال و هوای میزبانی در آزادی را برای آنها به‌وجود نخواهد آورد.

یک سال قبل، فدراسیون فوتبال ایران از یک پیروزی بزرگ در پرونده بازی در زمین بی‌طرف خبر داد و تصور می‌شد این موضوع برای همیشه به تاریخ پیوسته است اما خیلی زود مشخص شد خبری از پیروزی در این پرونده نیست و همچنان عربستانی‌ها به کمک این نقشه کاملا سیاسی، در تلاش برای ناامن نشان دادن ایران هستند. کنفدراسیون فوتبال آسیا، فینال فصل گذشته لیگ قهرمانان را در تهران برگزار کرده و طبیعتا از امنیت این شهر اطمینان کامل دارد اما به‌نظر می‌رسد این نهاد به واسطه روابط مالی‌اش با عربستان، قادر نیست تصمیمی علیه باشگاه‌های سعودی بگیرد و آنها را وادار به سفر به ایران کند. از آن‌جایی که عربستانی‌ها از سفر به قطر نیز امتناع می‌کنند، به‌طور کلی بازی‌های منطقه غرب آسیا هیجانش را از دست خواهد داد. اگر قرار به برگزاری این تعداد مسابقه در زمین بی‌طرف است، ای.اف.سی می‌تواند مرحله گروهی را به میزبانی یک کشور خاص برگزار کند و دیگر زحمت برنامه‌ریزی برای دیدارهای رفت و برگشت را به‌خودش ندهد. روسای فدراسیون فوتبال ایران، برای مقابله با قانون منع به کارگیری بازنشستگان، امتیازهای خاص خودشان را از کنفدراسیون فوتبال آسیا گرفته‌اند و طبیعتا نمی‌توانند در مقابل تصمیم‌های این نهاد ناکارآمد بایستند. نهادی به غایت درگیر فساد که حق مسلم علیرضا بیرانوند را نادیده می‌گیرد و با وادار کردن باشگاه‌های ایرانی به حضور در کشور بی‌طرف، میانگین تماشاگران لیگ قهرمانان را به شکل قابل توجهی کاهش می‌دهد.