یادداشت
به‌دنبال یک مجلس عزای حال خوب کن...
عبدالجواد موسوی
این سال‌ها سخت می‌شود محفلی برای عزاداری امام‌حسین(ع) پیدا کنی که بروی و حالت خوب بشود. هر سال هم بدتر از سال گذشته می‌شود. محافل، هم از نظر فرم دچار تغییرات عجیب شدهاند و هم محتوا؛حتی می‌شود گفت دچار دگردیسی شدهاند. وقتی کنار دسته‌های عزاداری راه می‌روی، آن‌قدر صدای طبل و سنج و دیگر ادوات موسیقی بلند است که اصلا متوجه نمی‌شوی مداح چه می‌خواند و نمی‌دانم حاضران در هیئت با کدام نوحه و شعر، سینه و زنجیر می‌زنند. گذشته از اینها، آن سنج و دمام و نی و... که این سال‌ها در خیلی از دسته‌ها استفاده می‌شود قبلا تنها مربوط به عزاداری نواحی و مناطق خاصی بود اما حالا همه استفاده می‌کنند؛ آن‌هم نه به شکل درست و اغلب از نظر موسیقایی دچار ایراد هستند و فاقد گوشنوازی. همه این تغییرات در فرم، بد و آزار‌دهنده است.
از نظر محتوا هم آن‌قدر هیئت‌ها و مجالس عزاداری سیاسی است که گاهی مجبور می‌شوم مجلس را ترک کنم. البته کسی منکر سمت و سوی سیاسی که قیام امام‌حسین(ع) داشت نمی‌شود اما او سیاستش در جهت احیای اسلام بود و مبارزه با ظلم و تحجر و تحریف. زمان جنگ هم از کربلا مثال می‌زدند و این مثال بجا بود و همه رزمنده‌ها حس می‌کردند در کربلایی دیگر می‌جنگند اما حالا این حزب و آن حزب و این جناح و آن جناح این واقعه را خرج سیاست‌های خود می‌کنند. هرکدام به جناح مقابل می‌گویند اشقیا. این سوءاستفاده از دین برای اهداف سیاسی حال آدم را بد می‌کند. از آن طرف در خواندن شعر و مرثیه بدسلیقگی به خرج می‌دهند و شعرهای سست و ضعیف می‌خوانند.
اگر مجلس خوبی پیدا کنم که حرف خوبی بزند، شعر خوبی بخواند و عزاداری محترمانه‌ای داشته باشد حتما می‌روم تا حالم خوب شود اما چنین مجلسی الان النادر کالمعدوم است...
