علی جغجغه؛ نانوای معروف
جعفر شهری در کتاب طهران قدیم نوشته: «نان این دکان مرغوب‌تر از نان دکان‌های اطراف بود و اسم صاحبش «حاج‌علی جغجغه» و مسمای لقب جغجغه او این بود که در مواقع شلوغی برای اینکه بچه‌ها سر و صدا راه نیندازند، آنها را دور خود جمع می‌کرد و با جغجغه (میوه نوعی بوته خار؛ چیزی شبیه بادام پوست‌دار با رنگ قرمز جگری؛ وقتی این میوه می‌رسید، هسته‌های داخل آن با حرکت دادن صدا می‌داد.) تا رسیدن نوبتشان آنها را مشغول می‌کرد.
جعفر شهری در این‌باره توضیح می‌دهد: «بازی جغجغه این بود که یک نفر به هر یک از بچه‌ها یک جغجغه می‌داد تا آن را بجنبانند و جغجغه هر کدام صدا نداشت محکوم بود که چند پشت‌دستی از دیگران خورده یا بقیه را کول گرفته دور میدانگاهی شمس‌العماره بگرداند و باز جغجغه‌ها را جمع کرده با هم مخلوط و میانشان قسمت کرده و بازی را از سر می‌گرفت.»
