از ‌شأن در بگوییم

درها، متر و معیار داشتند. به این معنی که از 3بخش اصلی تشکیل می‌شدند:
 دماغه: این بخش از درهای چوبی قدیمی، به‌صورت چوبی نازک است که شباهت زیادی به شکل سرستون‌های امروزی دارد.
آستانه: این بخش، پایین چهارچوب در قرار دارد و برآمدگی کوچکی دارد که مرز بین بیرون و درون خانه را مشخص می‌کند. می‌گویند این بخش برای حفظ حرمت خانه است تا به آهستگی وارد خانه شوند.
 کوبه: جنس آنها برنجی است. 2شکل زنانه و مردانه دارد تا میزبان بداند که پشت در، مهمان مذکر است یا مونث تا حجابش را آنطور که باید رعایت کند.
سردر ورودی: یکی از زیباترین بخش‌های معماری درهای قدیمی است. سردرهای قدیمی به‌ویژه برای درهای چوبی، علاوه براینکه جنبه تزئینی داشتند، سپر محافظتی دربرابر آفتاب و بارش‌های فصلی بودند.
 رف: سکوهای کنار در برای نشستن و نفس تازه‌کردن و گاهی گفت‌وگو‌کردن همسایه‌ها تعبیه می‌شد. حالا هم در محله مولوی و عودلاجان و سنگلج، رف‌ها کنار در، جا خوش کرده‌اند.