ایران فقط تهران نیست

علی رستگار 

ایران، فقط تهران نیست و جغرافیا و فرهنگی غنی و متنوع‌ دارد؛ برای همین می‌توان ضمن تولید آثاری غالب با زبان فارسی و برای فهم همگانی و تأکید بر وحدت و یکپارچگی زبانی و ملی، فیلم‌هایی هم با زبان‌ها و گویش‌های نقاط مختلف کشور تولید کرد و با زبان سینما هم‌ به گوناگونی فرهنگی ایران احترام گذاشت. «سونسوز» به معنای عقیم و به‌عنوان نخستین فیلم رضا جمالی که با زبان ترکی و زیرنویس فارسی در سومین سانس روز اول در خانه جشنواره به نمایش درآمد، به‌عنوان اثری که با بودجه کم و در شهرستان ساخته شده، با روایتی بامزه و بازیگوشانه و بازی خوب نابازیگرانش، نمره قبولی می‌گیرد و مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌کند. هرچند فیلم می‌توانست با ذوق، خلاقیت و نمک بیشتر، به اثری جذا‌ب‌تر تبدیل شود و مخاطبان را باز هم پای فیلم بنشاند، اما در همین وضعیت هم دیدن یک‌بار فیلم، خالی از لطف نیست. مریم مومن هم به‌عنوان تنها بازیگر سرشناس فیلم، در اثر حل شده و بهتر از نقش‌های فارسی‌زبانش بازی می‌کند.


سرخوردگی عمیق
اطلاع از ترکیب رضا بابک و گلچهره سجادیه در میان بازیگران، پیش از مواجهه، ایجاد کنجکاوی و علاقه می‌کند و آغاز با طمانینه «ترک عمیق» هم این امیدواری را افزایش می‌دهد. بازگشت ناگهانی یک بیمار با اختلالات روانی به خانه، نوید یک سایکودرام جذاب را می‌دهد، اما تعلیق جاری در اثر در ادامه، دستاورد خوشایندی ندارد و با یک سرخوردگی عمیق سالن سینما را ترک می‌کنیم. توقعاتی که از حضور بازیگری چون گلچهره سجادیه داریم به‌دلیل پرداخت ناکافی برآورده نمی‌شود. تلاش رضا بابک برای بازی متفاوت هم باز به‌خاطر مسیر قصه آنطور که باید به بار نمی‌نشیند. فیلم با ورود پلیس جوان افت می‌کند و در متن و اجرا به بیراهه می‌رود و غافلگیری موردنظر هم کارکرد مؤثری ندارد.‌فیلمسازی در ژانرهای مختلف، نیاز سینمای ایران است، خدا خیرتان بدهد، اما قبل از آزمون و خطای سرمایه‌ای، چندین‌بار شاهکارهای ژانرهای موردنظر را ببینید و از روی آن بنویسید و بعد سراغ نوشتن فیلمنامه و ساخت نمونه‌های وطنی بروید.‌