چرا نباید جنگل‌های بلوط زاگرس را به زغال تبدیل کرد؟

جنگل‌های بلوط زاگرس با وسعتی نزدیک به 6میلیون هکتار، سالانه بیش از 30درصد آب شیرین ایران را تأمین می‌کنند. این جنگل‌ها مانند یک اسفنج طبیعی، بارش‌ها را جذب و ذخیره می‌کنند، سپس به‌تدریج آن را به منابع آب زیرزمینی و رودخانه‌ها تزریق می‌کنند. تخریب این پوشش گیاهی باعث کاهش نفوذ آب به سفره‌های زیرزمینی و افزایش خطر سیل و بیابان‌زایی می‌شود. درخت بلوط برای رسیدن به بلوغ و تولید میوه به 20تا 50سال زمان نیاز دارد. این رشد کند نشان‌دهنده ارزش اکولوژیکی و حساسیت این جنگل‌هاست. با تبدیل درختان بلوط به زغال، صدها سال تلاش طبیعت در عرض چند ساعت نابود می‌شود و بازسازی این خسارت، دهه‌ها یا حتی قرن‌ها زمان می‌برد. از نظر اقتصادی، جنگل‌های بلوط منبع درآمد پایداری برای جوامع محلی از طریق تولید محصولات غیرچوبی نظیر میوه بلوط و گیاهان دارویی هستند. تبدیل این درختان به زغال، سود کوتاه‌مدتی دارد اما در بلندمدت، معیشت مردم محلی را تهدید و آنها را به مهاجرت اجباری وادار می‌کند. حفاظت از جنگل‌های بلوط زاگرس نیازمند فرهنگسازی، اجرای قوانین سختگیرانه و توسعه روش‌های معیشتی پایدار برای جوامع محلی است تا از این میراث طبیعی به بهترین شکل ممکن بهره‌برداری شود.