بیابان نشو...

مریم ساحلی

آسمانی که تهی از ابرهای باران‌زاست، گرمایی که روبه فزونی گذاشته، رودخانه‌های کم‌آب، جنگل‌های ازدست‌رفته، گیاهان نیست‌شده و تالاب‌ها و آبگیرهایی که کوچک می‌شوند، همگی کابوس‌های دهشتناکی هستند که مدت‌هاست به خواب‌ها و بیداری‌های زمین راه‌یافته‌اند و جهان به روزگاری می‌اندیشد که گستره عطشناک بیابان‌ها، شریان‌های زندگی را دربر گیرد. این دل‌نگرانی بزرگ، حکایت امروز و دیروز نیست و سال‌هاست که از رنجی عمیق نشان دارد. رنجی که سبب‌شده تا هفدهمین روز از ‌ماه ژوئن در تقویم جهانی، روز بیابان‌زدایی نام‌گیرد. روزی که طنین زنگ خطر بیابان‌زایی بیش از دیگر روزها به گوش ساکنان زمین و به‌ویژه دولت‌های حاکم برسد. واقعیت این است که سال‌ها بهره‌برداری نامناسب از منابع موجود و حجم عظیم آسیب‌های وارده از سوی آدمی بر محیط‌زیست از یک طرف و خشکسالی‌ها و تغییرات اقلیمی از سمت دیگر معضل گسترش بیابان‌ها را پدید آورده‌اند؛‌ چالشی که سبب شده است تا نهادهای بین‌المللی در مسیر چاره‌اندیشی و ارائه راهکارهای علمی و اقداماتی مؤثر تحت عنوان بیابان‌زدایی گام بردارند.
وقتی سخن از بیابان‌زدایی به میان می‌آید شاید در ابتدا مسئولیت این امر را تنها متوجه دولت‌ها و در گرو انجام پروژه‌های بزرگ بدانیم اما از یاد نباید برد که هر یک از ما می‌توانیم در این عرصه مؤثر باشیم. تلاش برای حفاظت از پوشش سبز زمین، کاشت نهال و نگهداری از آن، صرفه‌جویی در مصرف آب، بهره‌مندشدن صحیح از منابع موجود، همراهی با کنشگران و مطالبه‌گری به‌منظور انجام اقدامات مؤثر و پایدار از سوی دولت در راستای بیابان‌زدایی و حفاظت از محیط‌زیست ازجمله اعمالی‌ است که هر یک از ما می‌توانیم برای ممانعت از افزایش بیابان‌ها به انجام برسانیم. و اما امروز ۱۷ژوئن است، روزی که ما نیزدر کنار دیگر اهالی این کره‌خاکی باید به بیابان‌زدایی بیندیشیم و آستین بالا بزنیم.