می‌رفت که فراموش شود

فارغ‌التحصیل مقطع کارشناسی‌ارشد رشته تاریخ ایران است اما نامش به‌عنوان احیاکننده و تولیدکننده و مربی هنرهای منسوخ شده حصیربافی، کوب‌بافی، نی‌بافی، جیق‌بافی و نرمه جاروبافی به ثبت رسیده است. صنم صادق‌پور پس از ادامه تحصیل در دانشگاه به علاقه و گرایش‌اش به مهارت‌های هنری پی برده، حالا یکی از کارآفرینان موفق و احیاکننده یک مهارت هنری در کشور است. کارگاه اولیه‌اش را در حیاط خانه‌ پدری‌ در روستای مهترکلاته استان گلستان راه‌انداخته، حالا حصیربافی او و بانوان زیرمجموعه‌اش به خانه‌های بسیاری در گوشه و کنار جهان راه یافته است.

  یادگیری از پیشکسوتان
علاقه بانو صادق‌پور به هنر، ریشه در نوجوانی او خلق دست‌سازه‌هایی از دروریختنی‌ها، تکه‌های چوب و موادبازیافتی دارد اما بعدها به تشویق کارشناس صنایع‌دستی میراث، متوجه استعدادش و ادامه مسیرش شده است. تغییر مسیر بانو صادق‌پور از رشته تاریخ به حصیربافی، به سال ۱۳۹۳بازمی‌گردد و پس از اتمام دوران کارشناسی ارشد، درست زمانی که او در پشت‌بام منزلشان یک «کوب» دید که بی‌استفاده افتاده است. آن را برداشت و از پدرش خواست تا نحوه بافت کوب را به او آموزش دهد. کوب، نوعی فرش و زیرانداز حصیری است که قدیم در خانه‌های کاهگلی استفاده می‌شد و در شمال کشور هنوز هم کاربرد دارد. ذوق یادگیری این مهارت هنری که می‌رفت به فراموشی سپرده شود، او را به حاج‌محمد، هنرمند ۱۰۱ سا‌له‌ای از اهالی روستا رساند که آرزو داشت بتواند هنرش را به کسی یاد بدهد تا بعد از او این میراث جاودان بماند. او در مدت کوتاهی کوب‌بافی، حصیربافی، کناره‌بافی، چیق‌بافی و نرمه جاروبافی را از پیرمردانی آموخت که  امروز دیگر در حیات نیستند.

  آموزش به دیگران
یادگیری کوب‌بافی و حضور در چند نمایشگاه او را به‌عنوان کسی که توانسته حصیربافی را در استان گلستان دوباره احیا کند، مورد توجه قرار داد و از سوی دست‌اندرکاران حمایت شد. به‌طوری‌که توانست سال 1396خانه صنایع‌دستی حصیری را با 10نیروی کار راه بیندازد و ضمن احیای این هنر در کارگاهش به دختران و زنان علاقه‌مند، این رشته را آموزش دهد. صادق‌پور تا‌کنون توانسته هنرش را  به بیش از ۵۰۰ نفر آموزش دهد و صنعت حصیربافی گلستان را  به ثبت ملی برساند. روزی که او کارش را شروع کرد با مخالفت بسیاری از اهالی روستا روبه‌رو شد اما با پشتکار خود پا در مسیری گذاشت که به زعم خیلی‌ها از مد افتاده بود.حالا امیدوار است این هنر همیشه زنده بماند.