جنون پرتغالی

جنگ لفظی عجیب و غریب ریکاردو ساپینتو با عبدالله ویسی، آخرین پرده از رفتارهای عصبی و غیرقابل دفاع مردی است که انگار نقطه پایانی برای حواشی او قابل تصور نیست. بازی با نفت آبادان بنا به میل سرمربی استقلال پیش نمی‌رفت و در این میان، اواخر مسابقه تنش فیزیکی بین او و نیمکت تیم مهمان پیش آمد. اینکه مقصر آن موضوع چه‌کسی بود در جای خودش قابل بحث است اما رفتارهای بعدی ساپینتو را به هیچ‌وجه نمی‌توان توجیه کرد. سرمربی استقلال برای چندمین بار و از سوی چندمین تیم به اینکه از الفاظ رکیک استفاده کرده است، متهم می‌شود. شاید اگر دامنه این اتهامات محدود بود، می‌شد موضوع را نادیده گرفت یا حتی طرف مقابل را مقصر دانست، اما وقتی مدام از همه تیم‌ها در مورد ناسزاگویی ساپینتو می‌شنویم، دیگر نمی‌توان نسبت به موضوع بی‌تفاوت بود.
کسی که در نشست خبری و جلوی آن همه دوربین و میکروفن خطاب به سرمربی حریف از لفظ «خفه شو» استفاده می‌کند، معلوم است که در خلوت از چه ادبیاتی بهره می‌برد. در این مورد دیگر واقعا جایی برای بحث رنگی نیست. حتی برخلاف ویسی، کاری به خارجی بودن ساپینتو هم نداریم و نمی‌خواهیم بحث تمدن کهن و اینطور چیزها را وسط بکشیم. نکته اینجاست که رفتارهای ساپینتو با هر متر و معیاری زیر سؤال است و تعلل فدراسیون فوتبال در برخورد با این مربی قابل هضم به‌نظر نمی‌رسد. مرد پرتغالی بعد از دربی هم به سمت پیام حیدری رفت و ناسزاهایی به او گفت که در تلویزیون لب‌خوانی شد و حتی در رسانه‌های خارجی هم بازتاب داشت. با این حال هیچ برخوردی با ساپینتو صورت نگرفت و به‌نظر می‌رسد همین مماشات او را جری‌تر کرده باشد. حتما علاقه گروهی از استقلالی‌ها به مربی پرتغالی قابل فهم است، اما این نباید مانع از آن شود که ساپینتو هر کاری دلش می‌خواهد انجام بدهد.