چرا بیرو؟

بدون تردید باید بازگشت علیرضا بیرانوند به قفس توری پرسپولیس را ازجمله عوامل موفقیت دوباره سرخپوشان به شمار آورد. همه‌‌چیز کاملا روشن است؛ تیمی که فصل گذشته 21گل دریافت کرده بود، امسال در فاصله 3هفته به پایان فصل فقط 13گل خورده و بعد از مس رفسنجان، صاحب دومین خط دفاع برتر لیگ است. خود بیرو هم با ثبت 15کلین‌شیت در رقابتی تنگاتنگ با حسین پورحمیدی از آلومینیوم اراک برای فتح دستکش طلایی لیگ برتر به سر می‌برد. اینها آمار و ارقام هستند، اما بیرون از دنیای اعداد هم شمار زیادی از ناظران و منتقدان عقیده دارند حضور بیرو به پرسپولیس کمک کرده. او دروازه‌بان بلند‌قامتی است که امنیت آسمان محوطه جریمه را تا حدود زیادی تضمین می‌کند. نمونه‌اش همین دربی برگشت؛ جایی که بیرو در کنار 2مدافع میانی بلندزن سرخپوشان یعنی مرتضی پورعلی‌گنجی و گئورگی گولسیانی، استراتژی نیمه دوم استقلال در مورد استفاده از توپ‌های بلند را بی‌اثر کرد.
همه اینها را گفتیم تا یادآوری کنیم بیرانوند این روزها درون مستطیل سبز عملکرد موفقیت‌آمیزی دارد، بنابراین واقعا هضم نمی‌کنیم چرا و چطور خودش را درگیر حواشی عجیب و غریب کرده است. نوع خوشحالی علیرضا بعد از پایان دربی تهران زیبنده نبود. اتفاقی نیفتاده بود که او آنطور شادی می‌کرد و با دست روی گردن ادا و اطوار در می‌آورد. حتی اگر بپذیریم بخشی از عصیان و اعتراض اغراق‌آمیز باشگاه استقلال بعد از پایان بازی به‌خاطر شکست در این مسابقه بوده، باز این چیزی از زشتی کار گلر پرسپولیس کم نمی‌کند. بالاخره آدمیزاد است و اشتباه می‌کند. بیرانوند هم یک نیمچه عذرخواهی انجام داد، اما ادامه‌دادن این بحث واقعا چندش‌آور و نالازم است. اینکه: «اگر آنها می‌بردند هم هواداران ما را اذیت می‌کردند» یا «از فحاشی هواداران حریف استقبال می‌کنم» واقعا قشنگ نیست. انگار بیرو در فضایی گرفتار شده که برای رهایی از آن، بیهوده دست و پا می‌زند. وا بده برادر! همه تمرکزت را بگذار روی فوتبال، وگرنه با نخستین اشتباه، همین هوادارانی که برایت هورا می‌کشند ممکن است بدجوری از خجالتت در بیایند و بابت این همه حاشیه‌روی، ملامتت کنند.