زشت و زیبا

 همزمان با آغاز سال جدید شمسی، فعالیت امیر قلعه‌نویی در تیم ملی ایران نیز رسما آغاز شد و ملی‌پوشان تحت هدایت کادر فنی جدیدشان طی 2بازی تدارکاتی به مصاف روسیه و کنیا رفتند. حاصل کار تیم ملی در این دو فیفادی یک برد و یک مساوی بود ولی آنچه بیش از نتیجه به چشم آمد، تغییر سبک تیم ملی و تلاش سفیدپوشان برای انجام بازی تهاجمی و شروع پرس شدید از زمین حریف بود؛ سبکی که امیر قلعه‌نویی در تیم گل‌گهر هم نشان داده علاقه زیادی به اجرای آن دارد و البته در بازی‌ با تیم‌های کوچک نتایج خوبی برای او به ارمغان آورده است. اما نقطه‌ضعف قلعه‌نویی در این سال‌ها، نتایج ضعیف او مقابل تیم‌های بزرگ و مدعی بوده است و علاقه‌مندان فوتبال ایران نگران تکرار این اتفاق در تیم‌ملی هستند.

  نمایش خوب، نتیجه مساوی
امیر قلعه‌نویی در نخستین بازی مقابل روسیه، تیم ملی ایران را با ترکیب علیرضا بیرانوند، رامین رضاییان، حسین کنعانی‌زادگان، شجاع خلیل‌زاده، احسان حاج‌صفی، سعید عزت‌اللهی، علی قلی‌زا‌ده، محمد محبی، امید نورافکن، مهدی طارمی و شهریار مغانلو به میدان فرستاد. در نیمه دوم رضا اسدی، روزبه چشمی، وحید امیری، صادق محرمی و میلاد زکی‌پور نیز فرصت حضور در میدان را پیدا کردند. در غیاب زوج پورعلی‌گنجی و مجید حسینی در دفاع میانی، یک‌بار دیگر فرصت به زوج شجاع و کنعانی رسید و در خط حمله نیز نبودن سردار آزمون این فرصت را به مغانلو داد تا نخستین حضورش را در ترکیب اصلی تیم ملی تجربه کند. این بازی با 2ضربه پنالتی برای 2تیم، یک-یک مساوی شد اما امید گل ایران تقریبا به اندازه یک گل بیشتر از روس‌ها بود. تیم قلعه‌نویی با 22شوت (از جمله 7شوت داخل چهارچوب) کاملا برتر از روس‌ها عمل کرد که فقط 5شوت (از جمله 3شوت داخل چهارچوب) داشتند. امید گل ایران در این مسابقه 2.10 و امید گل روسیه 1.18بود که هر تیم 0.74 از این عدد را با ضربه پنالتی به‌دست آورده بود. ایران در مجموع موقعیت‌های زیادی روی دروازه حریفش خلق کرد اما از دست رفتن این موقعیت‌ها، فرصت پیروزی در نخستین بازی را از تیم قلعه‌نویی گرفت؛ تیمی که در مالکیت توپ و تعداد پاس، تقریبا با حریفش مساوی بود اما در خلق موقعیت بسیار برتر از میهمان عمل کرد. در این بازی محمد محبی که فقط در دوره کوتاه حضور ویلموتس، فرصت بازی برای تیم ملی را پیدا کرده بود، در بازگشت دوباره‌اش چهره درخشانی داشت و توانست یک‌بار دیگر خودش را به‌عنوان ستاره‌ای مؤثر برای تیم ملی مطرح کند.

  غافلگیری ذخیره‌های امیر
بازی دوم مقابل کنیا با یک غافلگیری برای تیم ملی آغاز شد. در مصاف با تیمی که بعد از 500روز تشکیل شده بود، به‌نظر می‌رسید ملی‌پوشان ایران کار ساده‌ای در پیش داشته باشند. شاید همین حدس و گمان‌ها باعث شد قلعه‌نویی ترکیب تیم‌ملی را با تغییراتی فراوان در عقب زمین بچیند و به آزمایش بازیکنان ذخیره‌اش بپردازد. پیام نیازمند، آرمین سهرابیان، صادق محرمی، محمد کریمی و روزبه چشمی بازیکنانی بودند که فرصت حضور در ترکیب اصلی تیم ملی را به‌دست آوردند و علیرضا جهانبخش هم بعد از اینکه بازی اول را به‌خاطر مصدومیت از دست داد، در لیست 11نفره این مسابقه قرار گرفت. ذخیره‌ها در نیمه اول، کارنامه قابل دفاعی نداشتند. آرمین سهرابیان جا ماند و کنعانی‌زادگان هم دریبل خورد تا مایکل اولونگا یک گل غافلگیرکننده در نیمه اول بزند. زوج چشمی و محمد کریمی هم در تصاحب میانه زمین چندان موفق نبودند تا در نیمه دوم میلاد سرلک، ترابی و رامین رضاییان به زمین بیایند. آمارهای تیم ملی در این میدان دقیقا برعکس بازی اول بود. این بار مالکیت توپ 64 به 36 به سود ایران شد و در تعداد پاس هم ایران برتری مطلق (612 به 318) داشت. اما در تعداد شوت‌ها 2تیم 9-9 مساوی شدند و امید گل ایران هم فقط 8صدم بیشتر از حریف بود. در واقع تیم قلعه‌نویی در این مسابقه خیلی بیشتر از بازی اول توپ داشت اما خیلی کمتر از آن بازی موقعیت ساخت. شهریار مغانلو هم برای دومین‌بار از حضورش در ترکیب اصلی بهره‌ای نبرد و نتوانست جای پای خودش را در تیم ملی محکم کند. درست برعکس محمد محبی که روند درخشان خودش را ادامه داد و این بار گل هم زد.

  اولین نمره منفی؛ شمردن تا هزار!
اما نقطه تاریک عملکرد قلعه‌نویی در این 2بازی، نه در میدان مسابقه که در نشست مطبوعاتی به چشم آمد. سرمربی تیم‌ملی که بعد از 16سال دوباره به آرزویش رسیده بود، بعد از بازی با روسیه و در کلنجار با یک خبرنگار چهره موجهی از خودش نشان نداد. امیر 16سال قبل تیم ملی را با خاطراتی تلخ ترک کرده بود و هنوز هم از برخورد رسانه‌ها با خودش در آن زمان گلایه‌مند است. در تاریخ فوتبال ملی ایران، تقریبا هیچ‌گاه دیده نشده که سرمربی شکست‌خورده بلافاصله در تلویزیون حاضر شود اما قلعه‌نویی این اشتباه را مرتکب شد و نتیجه‌اش را هم دید. او فکر می‌کرد با حضور در آن برنامه می‌تواند شخصا جواب انتقادات کارشناسان را بدهد اما در عمل از پس آنها بر‌نیامد تا بعد از سال‌ها همچنان از «محاکمه»‌شدن شاکی باشد. این بار هم قلعه‌نویی به شکل دیگری در برخورد با رسانه‌ها دچار اشتباه شد. او طبیعتا باید می‌دانست که همه نمایندگان رسانه‌ها برایش فرش قرمز پهن نکرده‌اند و مخالفانی هم در جمع خبرنگاران دارد. طبعا یک سرمربی باتجربه از قبل سیاست درستی را برای برخورد با این مخالفان اتخاذ می‌کند و در مواجهه با آنها اینطور به تمسخر و بی‌اخلاقی متوسل نمی‌شود. اما قلعه‌نویی نشان داد که همان آدم همیشگی است. جالب اینکه انتقاد خبرنگار مخالف نیز با ایراد همان جمله تکراری این سال‌ها و اشاره به جام‌نگرفتن قلعه‌نویی مطرح شد. سرمربی جدید تیم‌ملی که برای این جمله تکراری هیچ جواب مناسبی آماده نکرده بود، در نشست‌های آتی و مقابل روزنامه‌نگاران خبره و کارکشته قطعا مشکلات بیشتر و خطرناک‌تری خواهد داشت.