بلیت لاکچری

امیرمحمد یعقوب‌پور-روزنامه‌نگار

بازشدن درهای ورزشگاه آزادی به روی تماشاگران را باید به فال نیک گرفت اما سؤال بزرگ اینجاست که چه منطقی پشت تعیین قیمت بلیت‌های این ورزشگاه وجود دارد؟ بازی استقلال و ملوان بعد از مدت‌ها با حضور تماشاگر برگزار می‌شود اما درست موازی با جاذبه فوتبال، دافعه بزرگی به اسم قیمت بلیت‌ها برای تماشاگران واقعی مسابقه‌ها ایجاد شده است. معلوم نیست براساس کدام طرح کارشناسی، قیمت بلیت‌های جایگاه یک‌میلیون تومان، روبه‌روی جایگاه 200هزار تومان و بلیت‌های پشت دروازه 100هزار تومان درنظر گرفته شده است. کسانی که این قیمت‌ها را برای تماشای دیدارهای لیگ برتر درنظر گرفته‌اند، طبیعتا هیچ شناختی از مخاطبان فوتبال ایران ندارند. قشری که معمولا برای تماشای بازی‌ها به ورزشگاه می‌روند، از قدرت لازم برای پرداخت چنین رقم‌های سنگینی برخوردار نیستند. برای مثال تصور کنید پدری که می‌خواهد به همراه 2فرزندش بازی تیم محبوب را از طبقه اول ورزشگاه ببیند، به اضافه هزینه رفت‌وآمد باید در حدود 700هزار تومان خرج کند. آیا اقشار ضعیف جامعه ایران می‌توانند هر هفته چنین هزینه‌ای انجام بدهند؟ حتی اگر هدف باشگاه درآمدزایی و جبران هزینه‌های از دست رفته به‌خاطر غیبت طولانی تماشاگر باشد، باز این رویه منطقی به‌نظر نمی‌رسد. در چنین شرایطی به جای 30درصد ظرفیت ورزشگاه، می‌شد از 60درصد ظرفیت استفاده کرد و قیمت بلیت‌ها را به نصف کاهش داد تا تماشاگران با زجر کمتر و فکر آزادتری مشغول تماشای رقابت‌های فوتبال شوند.
ورزشگاه آزادی، چه تفاوتی با گذشته کرده که قیمت فوتبال دیدن در آن، این چنین سر به فلک کشیده است؟ آیا استادیوم بازسازی شده است؟ آیا کیفیت صندلی‌های آن تغییر کرده‌ است؟ آیا تماشای فوتبال در این استادیوم، تجربه راحت‌تری شده است؟ آیا بوفه ورزشگاه، سر و شکل جدیدی پیدا کرده است؟ آیا سرویس‌های بهداشتی آزادی، استاندارد شده‌اند؟ پاسخ همه این سؤال‌ها، یک «نه» بزرگ است. آزادی نه‌تنها بهتر نشده بلکه حتی روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شود. یک هوادار چرا باید برای فوتبال دیدن در استادیومی با سکوهای نیمه ویران و سقف‌هایی که در روزهای بارانی چکه می‌کند، درصد قابل توجهی از درآمد یک ماهه‌اش را پرداخت کند؟ در این ورزشگاه چه خدماتی برای هوادار عرضه می‌شود که ارزش پرداخت چنین رقمی را داشته باشد؟ وقتی اینچنین از جیب هوادار می‌زنند، طبیعی است که او به محض روبه‌رو شدن با شکست تیمش، در اوج عصبانیت قرار بگیرد و به زمین و زمان بد و بیراه بگوید. طعنه‌آمیز اینکه همزمان با تعیین نرخ‌های نجومی برای آزادی، اعلام شده طبقه دوم این ورزشگاه از رده خارج است و به‌دلیل ریسک خطر بالا، امکان حضور تماشاگران را ندارد. این یعنی شما بلیت لاکچری می‌فروشید، برای ورزشگاهی که خودتان می‌گویید نیمه‌مخروبه است!
کاش افرادی که در این زمینه تصمیم می‌گرفتند، حداقل کمی از تماشاگران فوتبال ایران شناخت داشتند. کاش آنها می‌دانستند که چه افرادی برای تماشای دیدارهای لیگ برتر به آزادی می‌روند. کاش آنها می‌فهمیدند دیدن فوتبال با قیمت‌های نجومی چقدر عذاب‌آور و دست‌نیافتنی است وقتی «غم نان» در میان باشد. افسوس که آنها هرگز متوجه این حقیقت نخواهند شد. افسوس که فوتبال ایران هر روز از صاحبان واقعی‌اش، خالی‌تر می‌شود. گاهی با درهای بسته ورزشگاه و گاهی با جیب‌های خسته‌ای که تحمل فشار سنگین بلیت‌های نجومی را ندارند.