دو رکن امر به معروف و نهی از منکر

این وظیفه بزرگ (امر به معروف و نهی از منکر) دو رکن، دو شرط اساسی دارد؛ یکی از آنها رشد، آگاهی و بصیرت است. حالا که من گفتم‌ امر به معروف و نهی از منکر، لابد همه ما خیال کردیم که خوب از اینجا برویم و امر به معروف و نهی از منکر کنیم. از شما می‌پرسیم اصلا من و شما می‌فهمیم که امر به معروف و نهی از منکر چیست و چگونه باید انجام شود؟ تا حالا که امر به معروف و نهی از منکرهای ما در اطراف دگمه لباس و بند کفش مردم بوده است، در حول و حوش موی سر و دوخت لباس مردم بوده‌ است! ما اصلا معروف چه می‌شناسیم که چیست؟ منکر چه می‌شناسیم که چیست‌؟ ما گاهی معروف‌ها را به جای منکر می‌گیریم و منکرها را به جای معروف. بهتر اینکه ما جاهل‌ها امر به معروف و نهی از منکر نکنیم. چه منکرها که‌ به نام امر به معروف و نهی از منکر به‌وجود نیامد. آگاهی و بصیرت‌ می‌خواهد، خبرت و خبرویت می‌خواهد، دانایی، روانشناسی و جامعه‌شناسی‌ می‌خواهد تا انسان بفهمد که چگونه امر به معروف و نهی از منکر کند، یعنی‌ راه معروف را تشخیص بدهد، ببیند معروف کجاست، منکر را تشخیص بدهد، ریشه منکر را به‌دست بیاورد، از کجا آن منکر سرچشمه می‌گیرد. و لهذا ائمه دین فرموده‌اند: جاهل بهتر است امر به‌ معروف و نهی از منکر نکند. چرا؟ «لأنه ما یفسده أکثر مما یصلحه». چون جاهل هنگامی که امر به معروف و نهی از منکر می‌کند، می‌خواهد بهتر کند بدتر می‌کند. و چقدر در این زمینه مثال‌ها زیاد است.
منبع: کتاب «حماسه حسینی»، جلد ۲، صفحه ۸۱