تیم ملی بچه‌های خوب

بهروز رسایلی

تیم ملی به‌خاطر ذات و فلسفه‌اش همیشه بین مردم محبوبیت دارد؛ چرا که آنها این تیم را نماینده پرچم و اسم کشور خود می‌دانند و تحت هر شرایطی از آن حمایت می‌کنند، اما گاهی ممکن است عوامل مختلفی در افزایش ویژه این محبوبیت دخیل باشد. این مسئله در مورد تیم ملی فعلی فوتبال ایران صدق می‌کند؛ تیمی که با ترافیک بچه‌های خوب و بازیکنان خوش‌اخلاق و بی‌حاشیه مواجه است و هواداران را به وجد می‌آورد. فقط شرح حال چند نفر از بازیکنان این تیم را خیلی گذرا بخوانید تا شما هم با ما هم‌عقیده شوید.
   وحید امیری: کاپیتان بچه‌مثبت‌های تیم ملی است؛ ستاره‌ای که هر چقدر از نظر فنی ارزنده‌تر و مؤثرتر کار می‌کند، در عین حال فروتنی و افتادگی او بیشتر هم می‌شود. با پدیده غریبی مواجه هستیم که فهم و کمالاتش و نیز عزم جزمش برای حلال کردن پولی که از فوتبال در می‌آورد، تأیید و تحسین همگان را برانگیخته است. به ندرت بازیکنی داشتیم که در مورد او این اندازه اجماع وجود داشته باشد. وحید امیری را «همه» دوست دارند.
   سردار آزمون: بدون تعارف شاید تا چند سال پیش پایگاه اجتماعی سردار آزمون به اندازه توانایی‌های فنی او نبود. برخی رفتارهای احساسی و شتاب‌زده از این بازیکن، باعث شده بود تردیدهای زیادی در مورد شخصیت او وجود داشته باشد. او همان فوتبالیستی است که بعد از جام‌جهانی2018 در واکنش به انتقادها از تیم ملی خداحافظی کرد یا در جام ملت‌های آسیا پس از گلزنی «هیس» نشان داد. آزمون اما به‌طور غریبی در این مدت رشد کرده و کاراکتر بالغ‌تری پیدا کرده است. میزان این پیشرفت در حدی است که وقتی در دقیقه 90 گل می‌زند، نیمکت تیم ملی را آرام می‌کند، وقتی احسان حاج‌صفی پنالتی تیم ملی را می‌زند، با او عکس دو نفره می‌گیرد و وقتی علی قلی‌زاده به جای پاس دادن به او خودش یک گل انفرادی زیبا می‌زند، سردار با دست سرش را می‌گیرد که یعنی: «وای؛ عجب گل فوق‌العاده‌ای زدی!»
   احمد نوراللهی: مؤثر، پرتلاش و از صفر تا صد بی‌حاشیه. احمد نوراللهی حالا میانه میدان تیم ملی را قبضه کرده و آنقدر هم خوب بازی می‌کند که کسی نمی‌تواند صلاحیت او را زیر سؤال ببرد. در عین حال اما احمد همچنان بدون جار و جنجال کارش را می‌کند و این بهبود موقعیت منجر به تکبر او نشده است.
   علیرضا جهانبخش: می‌توانید جزو کسانی باشید که در مورد کیفیت فنی جهانبخش یا فیکس بودن او در تیم ملی بحث دارند، اما در عین حال نمی‌توانید حسن خلق و خوش‌رفتاری او را زیر سؤال ببرید. جهانبخش بازیکن بسیار باوقاری است که تیم ملی کشورش را هم خیلی دوست دارد. او با وجود محرومیت از مسابقه با سوریه، در اردوی تیم ملی ماند و برای استراحت به خانه نرفت.
   علی قلی‌زاده: مثل بند بالا، در مورد علی قلی هم حق اعتراض فنی برای منتقدان وارد است، اما او هم جزو پسرهای خوب تیم ملی دسته‌بندی می‌شود؛ بی‌حاشیه و ساکت و صامت. اصلا یادمان نیست قلی‌زاده تا به حال مصاحبه آنچنانی کرده باشد. توییت و پست هم که پیشکش!
   سروش رفیعی: شاید اگر کسی ویدئوی شوخی او با وحید امیری را می‌دید، فکر می‌کرد سروش بازیکن فیکس تیم ملی است و از شرایطش کمال رضایت را دارد. رفیعی اما بعد از 2 بازی نیمکت‌نشینی چنین اعتباری به همبازی‌اش داد. سروش هم جزو خوب‌های فوتبال ایران است.
   صادق محرمی: شاید گزینه‌های بهتر از او برای پست دفاع راست وجود داشته باشد، اما به هر حال انتخاب دراگان اسکوچیچ استفاده از صادق محرمی است. او که این اواخر پیشرفت ملموسی هم در تیم ملی داشته، اساسا جزو بازیکنان کم‌حرف و سر به زیر تیم ملی محسوب می‌شود که فقط و فقط کارش را انجام می‌دهد.
   امیر عابدزاده: خاموش و بی‌حاشیه، آنقدر زحمت کشید و تلاش کرد تا بالاخره به ترکیب اصلی تیم ملی رسید. تغییر دروازه‌بان در ارنج اصلی تیم ملی کم چیزی نیست؛ اما فرزند احمدرضا عابدزاده با ممارست و پشتکار توانست حق خودش را بگیرد. او هم از نظر اخلاقی جزو خوب‌های تیم ملی به‌شمار می‌رود.