زنگ آخر مدیرانی که معلم نیستند

سامان رضایی

 در آستانه روز دانش آموز، دبیر کل‌ شورای‌عالی آموزش و پرورش اعلام کرد؛ پس از ابلاغ آیین‌نامه جدید انتصاب مدیران مدارس و فرجه‌ زمانی نامشخصی که برای آن در نظرگرفته شده مدیران مدارس کشور فقط از جامعه آموزگاران برگزیده خواهند شد. در اهمیت این خبر همین بس که چارت‌های سازمانی و سلسله ‌مراتب‌ هر نهاد مهم، طوری تعریف شده‌ که برای ارتقای رتبه باید پله‌های نخست یکی یکی طی شده باشند تا در نهایت سکان یک کشتی به‌دست ناخدا یا کاپیتان برسد. برای فرماندهی یک گروهان، تیپ یا لشکر، فردی که دوران خدمت سربازی را طی نکرده باشد و بعد ستاره‌ها یکی یکی روی شانه‌اش ندرخشیده باشند به‌طور حتم لایق هدایت آن گروهان و در نهایت لشکر نیست. بنابراین اینکه آموزش و پرورش زنگ آخر را برای مدیرانی که دستی بر آتش آموزش نداشته‌اند به صدا در آورده در بدو امر، می‌تواند خبر خوبی باشد. هر چند امیدواریم این ابلاغیه جدید موجب به‌کار نگرفتن افراد  لایقی مانند شخصیت معلم رمان  انجمن شاعران مرده نباشد؛ زیرا در  دبیرستان ولتون، رمان نانسی‌‌‌کلاین‌بام هم قوانین خشک و سختگیرانه و اساس نامه این دبیرستان بود که همچون غل و زنجیری پای دانش‌آموز‌ان را برای تجربه آموختن بسته بود. بنابراین مدیری که از دوره آموزگاری در کلاس درس تجربه‌ای اندوخته باشد می‌داند که هر چند سلسله مراتب در مدرسه بهتر است کامل اجرا شود ، اما شیوه آموزش در آن نباید شباهتی به از جلو نظام‌ها و به صف شدن‌های پادگان‌های نظامی و ثبت حضور و غیبت‌های آن داشته باشد که از قدیم گفته‌اند: درس معلم ار بود زمزمه‌ محبتی/ جمعه به مکتب آورد طفل گریز‌ پای را
همه ما نقل قولی از آموزگار دوره کودکی و نوجوانی مان داریم که به نوعی مسیر زندگی‌مان را تغییر داده است. اگر دقت کرده باشید این آموزگار خاص، دانشمند‌ترین و باسوادترین آموزگار دوره تحصیل ما نیست. بلکه کسی است که ابتدا قلب دانش‌آموزانش را فتح و راه را برای پذیرفته‌شدن دیدگاهش باز کرده است. بازگو کردن درسی که او داده، درباره زندگی است، نه درباره تانژانت و کتانژانت.