مثل مرگی شفاف

یاور یگانه- روزنامه‌نگار

نقاشی برای او چیزی بیش از رنگ، خط و حجم بود. نقاشی برایش به موجودی زنده می مانست که می ترسید روزی او را واگذارد و ترکش کند. نقاشی برایش همچون معشوقی بود که خود را در برابرش رها می کرد تا مثل مرگی شفاف از او عبور کند. ایران درودی که روز گذشته در 85 سالگی درگذشت، یکی از نقاشان نوگرای صاحب‌سبک ایرانی بود.
او در سال ۱۳۱۵ در خراسان به دنیا آمد. درودی که از کودکی به نقاشی علاقه‌مند شده بود، بعد از اتمام تحصیلات متوسطه اش، به فرانسه رفت و از دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس بوزار، فارغ‌التحصیل شد. مطابق آنچه در بخش بیوگرافی سایت ایران درودی آمده؛ «او در بروکسل برای شفاف کردن رنگ‌های نقاشی دوره ویترای را در آکادمی سلطنتی بروکسل گذراند و تاریخ هنر را در مدرسه لوور پاریس فراگرفت. درسال 1347 به سفارش شرکت آی.تی.تی که لوله کشی نفت آبادان به ماهشهر را انجام داده بود، تابلوی نفت ایران را خلق کرد. تابلویی که تصویر آن با تیراژى چند میلیونی در مطبوعات مهم آمریکا از قبیل لایف، تایمز و نیوزویک به چاپ رسید و احمد شاملو نام رگ های زمین، رگ های ما را بر آن نهاد. درودی در دهه 40، پس از نمایش آثارش در گالری های مختلف، برای آموختن کارگردانی و تولید برنامه های تلویزیونی به انستیتو آر.سی.ال نیویورک رفت. در نیویورک با پرویز مقدسی که در رشته کارگردانی سینما و تلویزیون تحصیل می­ کرد، آشنا شد و با او ازدواج کرد. این ازدواج تاثیر عمیقی بر درودی گذاشت و خود از آن با عنوان یکی از شانس های بزرگ زندگی‌اش یاد می کرد. چندى بعد درودی به همراه همسرش به ایران بازگشت و در سازمان تازه تأسیس تلویزیون در سِمت تهیه کننده و کارگردان برای مدت 6 سال به فعالیت پرداخت. آبان سال گذشته او در گفت‌وگویی با روزنامه همشهری گفته بود:«.برای من از عشق به نقاشی در هیچ شرایطی، رهایی نیست! به همین دلیل هم هست که امروز در 84سالگی با وجود شرایط سخت جسمی، نه‌ تنها به نقاشی ادامه می‌دهم، بلکه برای دگرگون کردن سبکم هم تلاش می‌کنم!» او در همین گفت‌وگو در پاسخ به اینکه کدام آثارش را بیشتر دوست دارد، پاسخ داده بود: «آثاری راکه به تصاویری از ایران اشاره دارند‌بیشتر دوست دارم. مانند تابلوهای «نگار جاویدان»، «عطش کویر» و «نبض تاریخ». اما اگر بخواهم با صداقت جواب این سؤال‌تان را بدهم، باید بگویم همیشه هر اثری را که شروع می‌کنم، از همه آثاری که تاکنون خلق کرده‌ام، بیشتر دوست دارم. درواقع با همین حس و انگیزه است که می‌توانم کار جدیدی را شروع کنم. چون باور دارم بهترین اثرم، اثری است که هنوز آن را خلق نکرده‌ام!» بسیاری از نقاشان و منتقدان مشهور فرنگی و ایرانی، زبان به تحسین او گشوده بودند و درودی را نقاشی با سبک منحصر به فردی می دانستند. درودی در سال های گذشته، به دنبال راه اندازی موزه ای از آثارش با هزینه خود بود. باشد که این آخرین خواسته‌اش، رنگ واقعیت به خود بگیرد.