در زمین به حسابشان رسیدیم

لیلی خرسند|

بازی امروز ایران و کره‌جنوبی یک بازی معمولی نیست. تیم ملی هندبال زنان به نیمه‌نهایی مسابقات قهرمانی آسیا صعود کرده و سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را گرفته است. همه این اتفاقات برای نخستین‌بار افتاده و قابل تقدیر است اما موضوع دیگری کار آنها را ارزشمند کرده. تیم در 2بازی بدون مربی بازی کرده و امروز هم در مصاف با کره و هم در مرحله بعد- چه در فینال بازی کند و چه در رده‌بندی- باز هم مربی ندارد، با این حال، بازیکنان انگیزه بالایی برای رفتن روی سکو دارند. تیم ملی فوتبال ایران در مقدماتی جام جهانی، در بازی با سوریه بدون مربی بازی کرد و همه دیدند که چقدر جای اسکوچیچ خالی است. در آن بازی به جز اسکوچیچ بقیه اعضای کادر فنی بودند، اما مسلم است که تجربه بازیکنان تیم ملی فوتبال و تدارکاتی که آنها داشتند، با تیم زنان هندبال اصلا قابل مقایسه نیست. حالا درنظر بگیرید که در تیم زنان تست کرونای هر3 مربی مثبت بوده و به‌جز پزشک‌یار و سرپرست، فرد دیگری روی نیمکت نیست. در این میان شیما زارع، کاپیتان و هانیه لک، دروازه‌بان از سختی‌های 2بازی قبلی و از شادی صعود می‌گویند.
زارع از اردنی‌ها دلگیر است و این را به گوش سفیر هم رسانده است. او که به جز بازیکن، به نوعی نقش مربی را هم ایفا کرد، از سفیر ایران در اردن به جای پاداش چیز دیگری طلب کرده است؛ واکسن مورد قبول مسابقات.

    اینکه هم کاپیتان باشی و هم مربی سخت نیست؟
2شب قبل بازی با اردن تست کرونای 2مربی ما مثبت شد. گفتم خدا را شکر که یک مربی دیگر کنار تیم هست. روز بازی داشتیم سوار اتوبوس می‌شدیم که جواب تست‌ها آمد. وقتی گفتند تست خانم شافعیان هم مثبت است، زیر پایمان خالی شد. خانم شافعیان لحظه آخر گفت شیما باید خودت مربی تیم باشی. مدرک مربیگری D آسیا را دارم ولی داخل زمین خودم بازیکنم و نمی‌توانم بازی حساس را کوچ کنم. از سال2002 در تیم ملی هستم، تا حالا تیم را اینقدر همدل ندیده بودم. بچه‌ها گفتند کاپیتان هرچه تو بگویی، سر تا پا گوشیم. این حرف را که زدند، دلم قرص شد. اما تعویض‌ها را سرپرست و پزشک‌یار تیم انجام می‌دادند.
    مربی وقتی کنار زمین است، هم روحیه می‌دهد و هم می‌تواند سر اشتباهات به داوری اعتراض کند. سر این مسائل به مشکل نخوردید؟
در بازی با اردن که همه سالن علیه ما بود. تماشاگران، کره‌ای‌ها، قزاق‌ها و... هم اردن را تشویق می‌کردند. به هر حال اردن میزبان بود و همه می‌خواستند آنها صعود کنند. نیمه اول بازی خیلی به ما سخت گذشت و استرس زیادی داشتیم اما خدا را شکر نیمه دوم جبران کردیم. در بازی با سوریه هم شرایط خیلی خوب نبود. می‌بینند ما تنها هستیم، اذیت می‌کنند. با خودمان گفتیم ما هیچ‌کس را نداریم ولی با هم می‌توانیم نتیجه بگیریم. شکست‌دادن اردن خیلی به ما چسبید و از بس فشار روانی روی ما زیاد بود که بعد از بازی گریه کردیم. کلا در این مسابقات خیلی اذیت شدیم. هر روز یک بهانه دارند که اجازه ندهند وارد زمین شویم. یک روز به مقنعه گیر می‌دهند و یک روز از ساق‌های شلواری‌مان ایراد می‌گیرند. در بازی با اردن رختکن ما اندازه یک قالی 12متری بود. گفتند باید همین جا گرم کنید. 17نفر در یک اتاق کوچک بودیم. در بازی هم داور 15پنالتی برای آنها گرفت. می‌خواستند روان ما را به هم بریزند و بازی را ببرند که نشد و ما در زمین بازی به حسابشان رسیدیم.
    در مرحله بعد با کره بازی دارید و باز هم بدون مربی هستید.
ما سختی‌ها را پشت سر گذاشتیم و با فکر بازتری بازی می‌کنیم. کره با تمام قوا آمده است و بیشتر بازیکنان این تیم در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند ولی ما می‌توانیم، ما سکو می‌خواهیم. فقط امیدوارم برای این بازی دیگر تست کسی مثبت نشود که اگر این اتفاق بیفتد، از نظر روانی
به‌هم می‌ریزیم.
    نخستین تیمی از زنان هستید که در ورزش‌های توپی، جهانی شدید ولی هیچ‌وقت ادعا نداشتید.
 نماینده وزارت ورزش که همراه تیم به اردن آمده است، می‌گوید چرا اینقدر شما مظلوم و بی‌حاشیه هستید. ما فقط فکرمان بازی است و این صعود هم لطف خداست که شامل حال ما شده است.
    به‌عنوان کاپیتان تیم، چه آرزویی دارید؟
روی سکوی آسیایی برویم و همه نفراتی که اینجا زحمت کشیدند، به مسابقات جهانی اعزام شوند، آنها واقعا زحمت کشیده‌اند.
    فکر می‌کردم توقع مالی هم داشته باشید؟
نه، ما پول نمی‌خواهیم، برای ما بازی مهم است و رفتار خوب. من به سفیر ایران در اردن هم گلایه کردم. گفتم اینجا با ما خیلی بدرفتاری می‌کنند. 6‌بار تست گرفتند و منفی بودیم ولی وقتی بقیه تیم‌ها در سالن غذاخوری هستند، اجازه نمی‌دهند ما وارد سالن شویم. البته حق دارند. اینجا همه واکسن مورد تایید مسابقات زده‌اند و ایمنی‌شان بالاست. ما تنها تیمی هستیم که سینوفارم زده‌ایم و مجبوریم همه جا ماسک بزنیم. آقای سفیر گفت پاداش دلاری می‌دهم، گفتم ما پاداش نمی‌خواهیم، یک دوز واکسن مورد تایید به ما بزنید تا برای مسابقات قهرمانی جهان مشکلی نداشته باشیم. اگر بدن ما قوی بود، شاید الان مجبور نبودیم بدون مربی مسابقه بدهیم. ما بهترین بازیکن‌مان صونا بیداد را نداریم. در پست پخش توپ مینا وطن‌پرست دست تنهاست.
    و مدت‌هاست که دخترتان را ندیده‌‌اید.
3هفته قبل از اعزام در اردو بودیم و بعدش به اردن آمدیم. در این مدت او را ندیدم. بعد از این مسابقات هم باید برای مسابقات جهانی به اردو برویم. دخترم 6سالش است. ما همه این سختی‌ها را تحمل می‌کنیم تا بتوانیم نتیجه بگیریم.

لک: آسیا به ما یک سکو بدهکار است
هانیه لک، دروازه‌بان تیم هم از خوشحالی تیم بعد از صعود به مسابقات جهانی می‌گوید

    به‌نظر می‌آید خیلی خوشحال باشید.
احساسم را نمی‌توانم توصیف کنم. از زمانی که سهمیه آسیا برای مسابقات قهرمانی جهان بیشتر شد، جرقه امید برای ما زده شد. نسل ما می‌خواست برای یک‌بار هم که شده در بین 4تیم آسیا باشد و به مسابقات جهانی برود. الان این اتفاق افتاده و ما خیلی خوشحالیم؛ خیلی زیاد. امیدوارم این کار ما به بقیه این انگیزه را بدهد که به سکوهای اول و دومی آسیا فکر کنند.
    شما هم اگر بتوانید کره‌جنوبی را شکست بدهید، می‌توانید به سکوی اولی و دومی فکر کنید.
ما هم از قبل بازنده نیستیم. کره از قدرت‌های اول آسیا‌ست. اگر ما همانطور که در بازی با ژاپن بازی کردیم، در بازی با کره باشیم، حتما می‌بریم. ما با تمام وجود بازی می‌کنیم، ولی متأسفانه برای 2بازی بعدی هم مربی نداریم. وقتی تست مربیان مثبت شد، ما شوکه شدیم و چند نفر از بچه‌ها گریه کردند، ولی گفتیم این آخرین فرصت برای جهانی‌‌شدن است. به هم انرژی دادیم و با تک‌تک سلول‌‌های‌مان مقابل اردن و سوریه بازی کردیم. مربیان در فیسبوک بازی را تماشا می‌کنند و نکات را به پزشک و سرپرست تیم می‌گویند. این مربیان تا 14روز قرنطینه هستند و فقط دعا می‌کنیم تست بقیه مثبت نشود. همین که این دو نفر روی نیمکت هستند، دلگرمی است.
    از نظر فنی با بقیه تیم‌ها چقدر تفاوت دارید؟ تیم شما حتی یک بازی تدارکاتی با تیم‌های خارجی انجام نداد.
نداشتن تدارکات اذیت می‌کند. اردن در ترکیه اردو داشت، کویت یک‌ماه در بوسنی تمرین کرد و... بازی‌های اول مسابقات آسیایی برای ما تدارکاتی است. مطمئن باشید اگر ما بازی تدارکاتی داشتیم، ژاپن را می‌بردیم و با صدرنشینی صعود می‌کردیم. با همین شرایط هم خوب بودیم. جزو 4تیم هستیم و نگاه‌مان به سکوی آسیا‌ست. خدایی ناکرده اگر به کره ببازیم و فینال را از دست بدهیم با تمام وجود بازی می‌کنیم که سوم بشویم.
    این همه انگیزه از کجا می‌آید؟
از سختی‌هایی که کشیدیم. نسل ما خیلی تلاش کرد و آسیا به‌خاطر این تلاش‌ها یک مدال به ما بدهکار است. به‌خاطر همین سختی‌هاست که از صعودمان خیلی خوشحالیم. ما در شادی‌های‌مان دوستانی را که نتوانستند همراه‌مان باشند، یاد کردیم. خیلی سخت است یک تیم بدون مربی بازی‌اش را ببرد. درست است تلفنی در ارتباط هستیم ولی وقتی مربی بالای سرت باشد همه‌‌چیز فرق می‌کند.