چکمه‌سبز دره رنگین‌کمان
مهدیا گل‌محمدی
بسیاری از ادبا و اندیشمندان و روحانیون در طول تاریخ درباره آبرومندانه بودن مراسم تدفین توصیه‌های بسیاری کرده‌اند که گاهی برای برخی از ما جای سؤال داشته است. این پرسش که چرا پس از مرگ باید به پیکر فرد در گذشته احترام گذاشت و آن را دفن کرد؟ اگر ماجرای کوهنوردی که به «چکمه سبز» مشهور شده را بدانیم شاید جواب بخشی از پرسش‌های خود را بیابیم. پیش از هر چیز بهتر است با دره رنگین‌کمان اورست آشنا شویم. دره یادشده برخلاف نام زیبایش، وحشتی از مرگ را در نام فریبنده خود مستتر کرده است. دره رنگین‌کمان در واقع جایی است که کوهنورد‌هایی که قله اورست را هدف خود قرار داده بودند آنجا با مرگ روبه‌رو شده‌اند. انباشت لباس‌های رنگارنگ اجسادی که آنجا رها شده‌اند به این مکان نام دره رنگین‌کمان داده است. در نزدیکی این دره مخوف «چکمه‌سبز» مشهورترین جسد باقیمانده در اورست است. تصور کنید در مسیر فتح بلندترین قله زمین، جسدی را مشاهده می‌کنید که چکمه‌های سبزی به پا دارد و به‌نظر می‌رسد زیر یک تخته سنگ خوابیده است. بعد همنورد‌های شما می‌گویند او کوهنوردی هندی‌تبار به نام سیوانگ‌پالجور است که از دهم‌ماه می سال1996 تا به حال آنجا رها شده است. به‌طور حتم دست‌کم چند لحظه همانجا از حرکت می‌ایستید. با این پرسش که چرا به جسد او چنین بی‌احترامی‌ای شده است؟ چرا او را رها کرده‌اند؟ پاسخ کوتاه اما سهمگین است. باور کنید یا نه کوهنورد‌های قله اورست پیش از عزیمت به این قله فرمی را پر می‌کنند که یکی از بند‌های آن پرسش درباره این است که اگر جان سالم به در نبردید آیا می‌خواهید جسد شما همانجا رها شود؟ یا هزینه جابه‌جایی جسد خود به دامنه کوه را می‌پردازید؟ اگر پاسخ شما برای پرداخت هزینه هنگفت یادشده نه باشد ممکن است یکی از رنگ‌های تند فسفری و قرمز رنگین‌کمان طلوع فردای خورشید در دره رنگین‌کمان خود شما باشید. همچنین اجساد برجای‌مانده در اورست به‌عنوان راهنمای مسیر هم استفاده می‌شوند. به این معنی که برای نمونه وقتی به چکمه‌سبز رسیدید یعنی باید مسیری که نوک چکمه پای راست او به آن اشاره داره را بگیرید و 455متر دیگر بالا بروید. چکمه‌سبز فقط یکی از حدود 200جسدی است که در اورست رها شده‌اند. با آگاهی از ماجرای چکمه‌سبز می‌توانیم یک‌بار دیگر به لزوم آبرومندانه بودن مراسم تدفین بیندیشیم.
در همینه زمینه :
