زندگی پای قالی

سهیلا عباسی کارش را با 100میلیون تومان وامی که از صندوق کارآفرینی امید گرفته بود شروع کرد. آن روزها حتی فکرش را هم نمی‌کرد بتواند برای 100زن شبیه خودش ایجاد شغل کند. اما در نهایت این اتفاق رخ داد و چند سالی است که کار او تداوم دارد؛ «سال90به‌عنوان مربی قالی‌بافی کارم را شروع کردم. معمولا در هر دوره 17نفر کارآموز داشتم که قالی‌بافی را به آنها آموزش می‌دادم. مدتی گذشت و من یک تعاونی راه انداختم و شروع کردم به بازاریابی برای بافت تابلو فرش. اوایل من باید دنبال مشتری می‌گشتم اما زمانی که آن نمونه‌ها را تحویل مشتری می‌دادم متوجه می‌شدم که چقدر از کیفیت کار راضی هستند. اغلب آنها بعد از مدت کوتاهی به مشتری ثابت ما تبدیل ‌شدند. وقتی تعداد سفارش‌ها زیاد شد تصمیم گرفتم از کارآموزان با استعدادم استفاده کنم تا با هم کار کنیم. حتی قبل از جدی شدن کار تحصیلاتم را هم در همین رشته ادامه دادم و مدرک دانشگاهی گرفتم تا روی کار مسلط‌تر باشم.»



کار حاضر و آماده

 «اوایل که تعاونی را همراه با پسر بزرگم راه انداختم، از خانم‌ها خواستم برای کار کردن به کارگاهی که راه انداخته بودم بیایند و همانجا روی کار تمرکز کنند. اما از آنجایی که روستای ما خیلی کوچک است و بیرون آمدن از خانه باعث می‌شود خانم‌ها از کارهای روزمره‌شان عقب بیفتند، خیلی از این کار استقبال نشد و کسی برای حضور در کلاس تمایلی نشان نداد. به همین دلیل به فکر افتادم تا دار قالی را حاضر کنم و با نخ و نقشه به خانم‌ها تحویل بدهم تا در خانه‌شان کار کنند.» این ایده برای خانم‌های روستاهایی که خانم عباسی با آنها کار می‌کرد به‌شدت جذاب بود. آنها بدون اینکه از خانه‌شان بیرون بیایند می‌توانستند از وقت خالی‌شان استفاده کنند و با بافتن قالی برای خودشان کسب درآمد کنند؛ «خانم‌هایی که روزانه 3 تا 4ساعت برای بافت قالی زمان می‌‌گذارند ماهانه بین 400تا500هزار تومان در می‌‌آورند که این دستمزد برای کسی که زندگی روستایی دارد، رقم خوبی است. اما من کارآموزانی دارم که بیشتر وقت می‌گذارند و ماهانه بالای یک میلیون تومان درآمد دارند. آنها بدون اینکه هزینه رفت‌وآمد و وسایل اولیه بدهند، می‌توانند کسب درآمد کنند.»



از تبریز به دنیا

«سفارش‌های عمده ما از تبریز است. آنها گاهی به من طرح و نقشه می‌دهند، گاهی هم عکس می‌دهند و باید با کمک طراحانی که می‌شناسیم نقشه مورد نظر را بکشیم. بحث دیگر هم نخ‌ است. در همان تبریز نخ‌هایی را که لازم است، می‌خریم و می‌دهیم رنگرزی‌اش کنند. بعد از اینکه دارهای چله‌کشی شده قالی را تحویل گرفتیم، آنها را به شهر خودمان می‌آوریم و بین هنرجویانی که در روستاهای مختلف هستند تقسیم می‌کنیم. تابلو‌فرش‌ها، بعد از بافته شدن راهی تبریز می‌‌شوند و از آنجا علاوه بر داخل کشور، به خارج نیز صادر می‌شوند. فرش‌های ایرانی همیشه طرفداران خاص خودشان را دارند.»