اسم کارخانه‌ها روی محله ماند!
نصیبه سجادی
شغل «روده‌تابی» یا «زهتابی» سابقه طولانی در کشورمان دارد. افرادی که در این حرفه مشغول بودند، روده گوسفند را با زحمت بسیار زیاد تاب می‌دادند تا از آن زه تیر و کمان بسازند که در جنگ‌ها و نمایش پهلوان‌ها استفاده می‌شد. بعدها از این زه برای ساخت کمان حلاجی، آلات موسیقی و شلاق چهارپایان استفاده شد. از آنجا که چنین شغلی در کشورهای دیگر مرسوم نبود، مسئولان شوروی سابق به ایران آمده و در این حرفه سرمایه‌گذاری کردند. قدیمی‌های منطقه ۱۷ از پدران و مادران‌شان نقل می‌کنند که آلمانی‌ها هم در زمین‌های ضلع جنوبی خط آهن تهران‌ـ اهواز و اطراف خیابان آل احمد فعلی شروع به ساخت کارخانه‌های زهتابی کردند. به همین دلیل اسم این بخش از منطقه به زهتابی معروف شد و هنوز هم بر سر زبان‌هاست. این کارخانه‌ها بیش از نیم قرن پیش در این قسمت از منطقه ۱۷ ساخته شدند و با توجه به اینکه هنوز هم صادرات روده گوسفند از ایران به اروپا به‌خصوص آلمان زیاد است و کشورمان پس از زعفران و خاویار، سومین صنعت ارزآور خود را مدیون آن است، به احتمال قوی چنین روایتی صحیح است و آلمانی‌ها در راه‌اندازی آن نقش داشته‌اند. این محدوده از منطقه ۱۷ در سر راه کشتارگاه تهران هم قرار داشت و دامداری‌های زیادی در اینجا فعال بود. به همین دلیل تأمین روده برای کارخانه‌های زهتابی آسان بود. پس از پیروزی انقلاب و مهاجرت گسترده اقوام مختلف به اراضی منطقه ۱۷، این کارخانه‌ها تعطیل و جای خود را به کارگاه‌های کاشی و موزاییک دادند، البته از این کارگاه‌ها هم اثری باقی نمانده و جای‌شان را خانه‌ها به‌خصوص مغازه‌های کاشی و سرامیک گرفته‌اند.
در همینه زمینه :
