جهان‌نما
اجساد قربانیان کرونا، روی دست «گنگ»
فتانه احدی- روزنامه‌نگار
پیدا شدن صدها جسد در گورهای ماسه‌ای در روستاهای حاشیه رودخانه گنگ موجب نگرانی مسئولان هند شده است. دولت از مردم خواسته که اجساد قربانیان کرونا را به رودخانه‌ها نسپارند؛ اما فقر برای مردمی که توان پرداخت هزینه سوزاندن اجساد خود را ندارند، داستان دیگری رقم می‌زند.
به‌دلیل افزایش هزینه سوزاندن اجساد، بوداییان هندی در ایالت اوتار پرادش مجبور شده‌اند مردگان خود را در پارچه بپیچند و در گورهای ماسه‌ای که عمقی هم ندارند در حاشیه رودخانه دفن کنند. اما با بارش باران، جسدها از زیر خاک بیرون آمده و صحنه‌های دلخراشی ایجاد کرد. از این‌رو مأموران پلیس از روستاییان خواسته‌اند تا اجساد را به رودخانه‌ها نسپارند و به مردم اطمینان داده‌اند که در برگزاری آیین سنتی سوزاندن اجساد به آنها کمک می‌کنند. مسئولان نگرانند که دفن کردن اجساد به شیوه کنونی، مشکلات بهداشتی تازه‌ای برای ساکنان بومی رقم بزند.
اجساد شناور در رودخانه گنگ هند
به گزارش شبکه الجزیره، اهالی روستای اجرایال خِدا در 520کیلومتری دهلی‌نو، از اینکه مجبورند اجساد مردگانشان را در ساحل رودخانه گنگ به خاک بسپارند، ابراز ناراحتی می‌کنند. ویرندرا کومارپدر 54ساله می‌گوید: «جسد فرزندم را به جای سوزاندن، در ساحل گنگ به خاک سپردم. پسرم 18ساله بود و از 10سالگی به صرع مبتلا بود. وقتی دچار تشنج شد نتوانستیم او را به بیمارستان خصوصی ببریم. بنابراین او را با یک پزشک محلی تحت معالجه قرار دادیم. هزینه درمان او حتی به‌صورت محلی حدود 2هزار روپیه هند (28دلار) در‌ماه بود. با این روش درمان، او تا اواسط‌ماه گذشته زنده ماند. با درآمد کمتر از 100دلار در ماه، هیچ پولی برای تأمین هزینه‌های سوزاندن بدن پسرم باقی نمانده است. برای برگزاری مراسم سنتی، حداقل 15هزار روپیه (200دلار) لازم بود.» او جزو طبقه دالیت است. دالیت در آیین هندو به‌معنای زمین‌خورده یا ستم‌دیده است.
پس از موج دوم بیماری همه گیر کرونا در‌ماه گذشته، صدها جسد در گنگ در ایالت‌های شمال هند شناور شدند. همچنین مکان دفن دسته‌جمعی در حاشیه رودخانه در مناطق اونائو و پریاگرج در اوتار پرادش پیدا شد، و عکس‌های اجساد نیمه دفن شده، که بیشتر آنها با پارچه‌های زعفرانی رنگ سنتی پیچیده شده بودند، در شبکه‌های اجتماعی دست به‌دست چرخید.
هزینه سوزاندن اجساد در دوران کرونا
در اوتار پرادش مکان مقدسی در امتداد رودخانه گنگ وجود داردکه در آن مراسم جسد سوزی برگزار می‌شود. یکی از راهبان بودایی می‌گوید: «هزینه‌های سوزاندن جنازه‌ها در دوران کرونا به‌طور ناگهانی افزایش یافته است.» به‌گفته او به‌طور متوسط ، یک خانواده باید 5هزارو 500روپیه (75 دلار) برای هیزم هزینه کند. مواد دیگر مانند کفن، شکر، چوب بخور یک هزار و 500روپیه (20دلار) و بیشتر هزینه دارد. هزینه آوردن جسد در آمبولانس یا تراکتور حداقل هزار روپیه (14دلار) است. اکنون هزینه سوزاندن به‌طور متوسط 8هزار روپیه (110دلار) برآورد می‌شود، درحالی‌که 3ماه قبل 5هزار روپیه (69 دلار) بود.
تصاویر اجساد شناور و دفن شده در گنگ خشم مردم را برانگیخت و به همین دلیل برخی مناطق هزینه خدمات آمبولانس، هیزم و سوزاندن قربانیان کرونا را کاهش داده‌اند.
سونی کومار، یکی از ساکنان رانیگانج در منطقه آراریا در ایالت بیهار، که مادر و پدرش را‌ماه گذشته از دست داده، می‌گوید:«پس از اینکه روستاییان به‌دلیل ترس از ابتلا به کرونا با سوزاندن والدینم مخالفت کردند، مجبور شدم اجساد پدر و مادرم را در مزرعه دفن کنم.» این دختر 18ساله می‌گوید: «ما برای معالجه پدرم چندین وام گرفته بودیم و به همین دلیل مجبور شدیم درمان مادرم را قطع کنیم. بخش ناراحت‌کننده این است که هیچ‌کس از روستا در سوزاندن اجساد به ما کمک نکرد و آنها به‌شدت با سوختن اجساد مخالفت کردند.» به‌گفته سونی او با کمک پسر عمویش، گورها را حفر کرده و مراسم خاکسپاری را انجام داده است زیرا اهالی روستا می‌ترسیدند با سوختن اجساد ویروس گسترش یابد. او ادامه می‌دهد: «ما مقداری خسارت از دولت دریافت کرده‌ایم، که البته به پرداخت بدهی کمک می‌کند اما والدین من دیگر زنده نیستند. ما حتی در مرگ هم نتوانستیم به آنها عزت بدهیم و این دردناک است.»
در همینه زمینه :
