جنگاوران آزادی

شاهرخ شانجانی    

دربی سال1379 هرگز فراموش نمی‎‌‎شود. نه گل زیبای علی کریمی، نه غش‌کردن مهدی هاشمی‎‌‎نسب، نه مشت برومند به‎‌‎صورت پایان رافت و نه مبارزه گلادیاتوری دو تیم. یکی از پرهیجان‎‌‎ترین دربی‎‌‎های تهران، یکی از خشونت‎‌‎بارترین بازی‎‌‎های استقلال و پرسپولیس هم به‌شمار می‎‌‎رود. ابتدای آن فصل، انتقال پرسر و صدای مهدی ‎‌‎هاشمی‎‌‎نسب به استقلال مثل یک بمب صدا کرده بود. هاشمی‎‌‎نسب، به‎‌‎عنوان یک مدافع در چند دربی متوالی 4گل به استقلال زده بود و گفته می‎‌‎شد بعد از جدایی همراه با ناراحتی از پرسپولیس، قسم خورده بود که در دربی به سرخ‎‌‎ها هم گلزنی کند. او در این بازی به‎‌‎عنوان مهاجم به میدان رفت. بازی با گل‎‌‎های بهروز رهبری‎‌‎فرد و محمد نوازی مساوی بود که هاشمی‎‌‎نسب، یکی از حساس‎‌‎ترین گل‎‌‎های تاریخ دربی تهران را زد. واکنش او به این گل، غش‌کردن از فرط شادی بود و این غش‌کردن بیشتر از خود گل در یادها مانده است. استقلال که 5سال نتوانسته بود در دربی به پیروزی برسد، با رؤیای برد، 3دقیقه فاصله داشت که قیچی زیبای علی کریمی، بازی را مساوی و آبی‎‌‎ها را دوباره ناکام کرد.
در انتهای این بازی، هنگامی که پایان رافت، مهاجم پرسپولیس به برومند نزدیک شد، سنگربان استقلال با مشت به‎‌‎صورت او کوبید. این شروع درگیری‎ها بود. برومند را داور کره‎‌‎ای اخراج کرد. بعد از پایان بازی، درگیری‎‌‎ها به‌اوج رسید. برومند، مهارنشدنی بود و به سمت ناصر ابراهیمی، دستیار علی پروین حمله می‎‌‎کرد. در گوشه دیگر، نوازی و حمید استیلی، دعوایشان در بازی را از سر گرفته بودند. مهدی تارتار در این درگیری حضور فعالی داشت و همچون یک کونگ‌فو کار، از پشت با استوک‎‌‎های کفش به کمر نوازی زد. درگیری‎‌‎ها در زمین، هواداران را هم تهییج کرد و بیرون ورزشگاه، بین هواداران دو تیم زد و خورد شکل گرفت و خسارت زیادی به اتوبوس‎‌‎های شرکت واحد وارد شد.
محرومیت‎‌‎های سنگین این بازی، به‌خوبی نشان می‎‌‎دهد که جنجال چقدر بالا گرفته بود. کمیته انضباطی احکام خاطیان را اینگونه اعلام کرد: محمدنوازی و پرویز برومند یک سال، حمیداستیلی 9ماه، ناصرابراهیمی و مهدی تارتار 6ماه، بهروز رهبری فرد 4ماه، ولی صالح‌نیا، مربی بدن‌ساز استقلال 2‎‌‎ماه و علی سامره و فرزاد مجیدی هر کدام 2هفته محروم شدند.
این دربی، با آن چمن بی‎‌‎ریخت و کچل و پیراهن آبی و سفید استقلال و لباس منچستری پرسپولیس، هرگز فراموش نمی‎‌‎شود. این دربی، لذت گناه‎‌‎آلود یک نسل از هواداران فوتبال است؛ هوادارانی که از کتک‌خوردن بازیکنان حریف لذت بردند و افسوس می‎‌‎خورند که چرا خودشان در زمین نبوده‎‌‎اند.