محور فسادستیزی

حمیدرضا محمدی 

از چهره‎‌‎های مورد وثوق بنیانگذار جمهوری اسلامی بود و حتی طی نامه‎‌‎ای در 28شهریور 1367مورد خطاب قرار گرفت که «من شما را هم فردی متدین، متعهد، مبارز و‎‌‎ ‎‌‎دارای هوش سیاسی می‎‌‎دانم». 
با وجود این، در تاریخ پس از انقلاب، نام علی‌‎‌‎اکبر ناطق نوری در 2برهه، بسیار بُرده و شنیده شد.
نخست، زمانی بود که برای انتخابات ریاست‎‌‎جمهوری هفتم، نامزد شد تا رقیب سیدمحمد خاتمی در دوم خرداد 1376باشد؛ زمانی که تمام جریان اصول‎‌‎گرایی پشتش ایستادند تا نماینده جریان مقابل رأی نیاورد، اما چنین نشد و خاتمی، رئیس قوه مجریه شد؛ «مسئله دیگر اینکه وقتی من از سیاست‎‌‎های اقتصادی دولت و شخص ایشان دفاع می‎‌‎کردم... یکی از عواملی که سبب شد رأی نیاورم، حمایت من از آقای هاشمی بود... حمایت از آقای هاشمی، چوب‌خوردن داشت... یکی دیگر از عوامل عدم‎‌‎موفقیت من در انتخابات، موضع‎‌‎گیری آقای هاشمی‌رفسنجانی در انتخابات ریاست‎‌‎جمهوری بود.» 
در آن سال، یکی از اعضای ارشد ستاد انتخاباتی‎‌‎اش، محمود احمدی‎‌‎نژاد بود؛ همان کسی که وقتی در سال 1382، وزارت اطلاعات، صلاحیتش را رد کرد، ناطق نوری، با علی یونسی رایزنی کرد و سبب شد تا صلاحیتش احراز شود و به شهرداری تهران راه یابد.
اما 6‎‌‎سال بعد، همان‎‌‎شخص، در مناظره انتخاباتی در 14خرداد 1388، علیه‎‌‎اش صحبت کرد و فرزندانش را به فساد متهم کرد، زیرا او از رقیبش حمایت کرده بود. از آن زمان به بعد، ناطق نوری، در محور فسادستیزی قرار گرفت و اگرچه در سال‎‌‎های دهه70، مورد توجه جناح راست بود، اما به‎‌‎مرور به چهره بی‌طرف تبدیل شد. او حتی چنان پیش رفت که از گذشته شاهدمثال آورد: «در زمان ریاست من در مجلس، یک‎‌‎بار 2نفر از اطلاعات به منزل من آمدند، گفتند ما یک کیس (مورد) را دستگیر کرده‌ایم، آقازاده شما هم در میان آنها هستند... سپس پسرم را با چشم گریان از خانه بیرون کردم. 2هفته بعد گفتند حاج‎‌‎آقا معذرت می‎‌‎خواهیم...».