سلام طلا

جواد نصرتی  

طلای المپیک برای یک نسل از ایرانی‎‌‎ها، خاطره‎‌‎ای در گذشته و آرزویی محال بود. اما رسول خادم که نمی‎‌‎خواست چیز دست‎‌‎نیافته‎‌‎ای در کشتی داشته باشد در آتلانتا خودش و ورزش ایران را طلایی کرد. ستاره کشتی ایران که پله به پله و وزن به وزن از نوجوانی خود را بالا کشیده و همه‎‌‌‎چیز برده بود، فقط طلای المپیک را کم داشت. آتلانتا، شهری بود که رسول و ورزش ایران، در آن به چیزی که بی‎‌‎تابانه می‎‌‎خواستند رسیدند. ورزش ایران، آخرین بار 28سال قبل در مکزیکو‌سیتی توسط عبدالله موحد، اعجوبه کشتی دنیا طعم قهرمانی را چشیده و از آن سال به بعد، رگه طلا را در المپیک گم کرده بود. ایران پیش از انقلاب در المپیک‎‌‎های مونیخ و مونترال از طلا دور ماند و بعد از انقلاب، رابطه‎‌‎اش با این رقابت‎‌‎ها کاملا دگرگون شد. ایران المپیک‎‌‎های 1980مسکو و 1984لس‎‌‎آنجلس را تحریم کرد و تازه در سال1988در سئول بود که کاروان ایران دوباره به بازی‎ها برگشت و تنها یک نقره (عسگری محمدیان در کشتی) دشت کرد. در 1992 در بارسلونا، عسگری محمدیان که به مرد نقره‎‌‎ای معروف شده بود دوباره نقره گرفت و برادران خادم (امیررضا و رسول) برنز گرفتند. این‌بار برخلاف سال1984، ایران با میزبانی آمریکا از المپیک مشکلی نداشت و کاروان کوچک ایران با 19ورزشکار به رقابت‎‌‎ها اعزام شد. برای نخستین‌بار، پرچمدار کاروان ایران، یک زن، لیدا فریمان، بود. خادم با قهرمانی در آتلانتا، روند طبیعی رشدش در دنیای کشتی را ادمه داد. او 2دوره قهرمان جهان بود، چند مدال آسیایی داشت و 2سال قبل از این رقابت‎‌‎ها هرگز شکست نخورده بود (خادم 2سال بعد از قهرمانی‎‌‎اش هم در هیچ مسابقه‎‌‎ای نباخت). یک سال قبل از المپیک، او در همین شهر آتلانتا از مدال طلای جهانی‎‌‎اش دفاع کرده بود. خادم که بعدها به دسته سنگین‎‌‎وزن رفت، استاد فن بُزکش بود و چنان زیبا و چشم‎‌‎نواز کشتی می‎‌‎گرفت که حتی زیر یک‌خم‎‌‎های ساده‎‌‎اش هم زیبایی محض بود. در آتلانتا، امیررضا خادم دوباره برنز گرفت و عباس جدیدی، در یک فینال جنجالی به کشتی‎‌‎گیر کشور میزبان باخت و نقره گرفت.