تا کی عیسی؟ پس کی عبدی؟

2‌ماه صبر کردیم تا شاید کلیدواژه «عیسی آل‌کثیر» از زبان پرسپولیسی‌ها بیفتد، اما نشد که نشد. خب اوایل طبیعی هم بود. سرخ‌ها امیدوار بودند بازیکن کلیدی‌شان بخشیده شود، اما وقتی کمیته استیناف کنفدراسیون فوتبال آسیا فرجام‌خواهی باشگاه ایرانی را رد کرد و وقتی کارشناسان گفتند که عیسی شانس چندانی ندارد، شاید دیگر وقتش شده بود که پرسپولیسی‌ها وا بدهند. نمی‌گوییم تلاش‌شان برای بخشودگی آل‌کثیر را متوقف می‌کردند، اما لااقل باید در ظاهر به حمایت از مهاجمان فعلی مثل مهدی عبدی و آرمان رمضانی می‌پرداختند. این در حالی است که تا لحظه تنظیم این مطلب اصرار قرمزها برای اینکه شاید آل‌کثیر بخشیده شود ادامه داشت. نتیجه این اصرار هم چیزی جز تضعیف روحیه مهاجمان فعلی نبود.اگر شما فوتبالیست باشی و ببینی همه کشور در حال بحث در مورد هم‌پستی‌ات هستند، از نظر روحی آسیب نمی‌بینی؟ وقتی موجودی پرسپولیس فقط عبدی و رمضانی است، چرا نباید به آنها روحیه داد؟ مگر عبدی قبلاً کم برای این تیم گره‌گشایی کرده است؟ مگر در همان نیمه‌نهایی برابر النصر که همه نگران غیبت آل‌کثیر بودند، همین عبدی با ضربه سر دقیقش مقدمات صعود پرسپولیس به فینال را فراهم نکرد؟ در این 2ماه، کی یک نفر یک جمله ستایش‌آمیز در مورد این بازیکنان به زبان آورد و به آنها روحیه داد؟ ما هم امیدواریم آل‌کثیر دقیقه 90 بخشیده شود و به دوحه برود، اما اگر اتفاقی غیراز این افتاد، کاش پشیمان نشویم از اینکه 2‌ماه فقط گفتیم «عیسی» و اسم «عبدی» را هم نیاوردیم. جای خالی آل‌کثیر که قرار نیست برای پرسپولیس گل بزند. با حسرت خوردن بابت غیبت او هم چیزی درست نمی‌شود. کاش پرسپولیسی‌ها بالاخره نیروهای موجودشان را دریابند و زیر پر و بال آنها را بگیرند. حالا بگذریم از اینکه اگر عیسی بخشیده هم می‌شد (شود) روشن نیست بعد از 2‌ماه دوری از میادین چه کیفیتی خواهد داشت؟