انقلاب وامدار کلیدواژه‌های شعر انقلابی بود. یک سال پیش ازتولدش هم «شب شعر گوته» را از سر گذرانده و حالا وقت قدردانی از آن رسیده بود. سرودخوانی هم که خود جنس بود؛ کم کردن از نقش و سهم تک‌خوان وبرجسته کردن جمع‌خوانی را تداعی می‌کرد. افزون بر این، سرودها ابزار ابراز وجود گروه‌ها بودند و خواندن و دانستن آنها هم، اسم شب ورودی‌شان.
سرود و شعر و ترانه انقلاب نمی‌توانست آرزوی آزادی جهان را نداشته باشد و با دیگر جنبش‌های آزادی‌بخش همدلی و پیوند نشان ندهد. زبان ابراز این همدلی واژه‌های سرخ و تافته شده ستم‌گریز و نشانه‌های گرافیکی چشم‌آشناروی جلد نوارهایشان بود. همین کافی بود.
سرخ گویی ها و سرخ خوانی ها
در همینه زمینه :
