با شما، برای شما

قرار است بنویسید... کوتاه اما بنویسید... ساده، روان، راحت... از خیلی پیش از اینها بنا داشتیم فضایی را فراهم کنیم تا صحبت‌ها، دیدگاه‌ها، ایده‌ها، انتقادها، اعتراض‌ها و پیشنهادهای شما بی‌واسطه به صفحه ما راه پیدا کند. در حقیقت هدف اصلی ما تدارک یک صفحه بود (و البته هنوز هم هست) اما ترجیح دادیم که آرام آرام و ستون به ستون پیش برویم و قدم‌هایمان را هر روز محکم‌تر کنیم و بعد پنجره‌ای بزرگ‌تر را به روی شما بگشاییم.
برای همین، اگر نگاه و دیدگاه خاصی دارید... اگر موضوع و مسئله‌ای دغدغه ذهنی شماست... اگر نسبت به موردی انتقاد یا اعتراضی دارید... اگر فکر می‌کنید که باید توجه جامعه یا مسئولان را به نکته یا موضوعی جلب کنید... اگر پیشنهاد مشخصی برای حل مشکلی دارید... اگر نسبت به برخی تصمیم‌ها، برنامه‌ها و... در موضوعات مختلف شهری، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و...  نظر موافق یا مخالف دارید، آستین بالا بزنید و همینطور که در تاکسی یا اتوبوس نشسته‌اید یا در جمع و محفل دوستانه یا خانوادگی مشغول گپ‌وگفت هستید یا روی مبل و جلوی تلویزیون و یا حتی توی تختخواب لم داده‌اید، آنچه را در ذهنتان می‌گذرد و می‌خواهید آن‌را برای دیگران به اشتراک بگذارید، در قالب یک متن کوتاه بنویسید و برای ما پیامک کنید، تا بقیه خوانندگان روزنامه و مردم و همینطور مسئولان، این نظرات و دیدگاه‌ها را ببینند و بدانند و بخوانند و شاید همین اتفاق، سبب خیر و منشأ یک حرکت تازه و مؤثر شود.
ادب و اخلاق اجتماعی، همان گذرنامه یا مجوز ورود و انتشار دیدگاه‌ها و نظرات شماست که ما هم خیلی روی آن تأکید داریم و مطمئنیم که شما هم به آن باور دارید و موقعیت ما را در انتشار آنها درک می‌کنید! اتفاقا همین ادب و اخلاق است که راه را برای رسیدن به آن بالاها هموار می‌کند. قرار است برای رساندن این نظرات، دیدگاه‌ها و ایده‌های شما به دیگران با هم همدست شویم؛ مهم همین بزرگراه یکطرفه است، البته این بار از پایین به بالا؛ بدون توقف، مستمر و مستدام.  در ابتدای این همراهی، با نظرات و دیدگاه‌های شما در قالب موضوعات آزاد شروع می‌کنیم، اما قرار نیست در این نقطه متوقف بمانیم؛ فکرهای دیگری هم داریم و بنا داریم که خیلی زود با طرح موضوع‌های هفتگی، جای شما را خیلی بیشتر از قبل در صفحات روزنامه باز کنیم و از صحبت‌ها و نظرات و دیدگاه‌های شما صفحه‌ای را شکل بدهیم که متعلق به‌خود شماست و قرارنیست پای مسئولی به آن باز شود!  برای گرفتن نظرات و پیام‌های شما یک شماره تلفن همراه و نام کوچکتان کافی است. البته ما چند عدد میانی آن شماره را ستاره‌دار می‌کنیم تا فقط خودتان بدانید و بس... بدون نام‌خانوادگی، شهر یا... .
پس بی‌آب و تاب با همان لحن و ادبیات خودتان بنویسید...  قرار هم همین است؛ بنویسید... ساده و کوتاه... رُک و راست.
 پیامگیر ما با شماره 09023828491 در تمام طول شبانه‌روز آماده دریافت پیام‌ها، نظرات و دیدگاه‌های شماست.
****
  8165* * * 0936– مراد:
شنوندگان عزیز توجه فرمایید... شنوندگان عزیز توجه فرمایید... به خبری که هم‌اکنون به‌دست من رسیده و چند روز بعد به‌دست مسئولان می‌رسد توجه فرمایید... یک سنت (از دلار) آمریکا 1900ریال شد... از آنجا که ما دیگر قدرت پردازش و محاسبه قیمت دلار در زندگی‌مان را نداریم و سنجش واحد سنت را در معادلات اقتصادی‌مان راحت‌تر و ملموس‌تر می‌دانیم و ضمن اینکه ما مردم به این قضیه باور داریم و مسئولان همچنان آن را انکار می‌کنند، خواستار تشکیل کمیته‌ای ویژه به‌منظور افزایش ضریب دوجینی توجه مسئولان به دغدغه‌ها و نگرانی‌های مردم هستیم. باشد که پند گیریم.

  2199* * * 0937– اسماعیل:
قابل توجه کسانی که می‌بینند و البته دوست دارند که ببینند:
اصولا حد متناسب جمعیت برای ایران چقدر است؟ قرار است روی چه رقمی توافق کنیم؟ آیا برای افزایش جمعیت باید تا مرز انفجار پیش برویم؟ این بادکنک تا چه اندازه ظرفیت باد‌شدن دارد؟ آیا افزایش جمعیت باید بدون توجه به امکانات و قابلیت‌ها، ظرفیت‌ها و توانمندی‌های کشور صورت گیرد و یا پیش از آن یا همپای آن باید به توسعه زیرساخت‌ها و فراهم کردن امکانات در بخش‌های مختلف متناسب با این جمعیت اقدام کرد؟ آیا در این سال‌ها و با این شرایط موفقیت قابل‌توجهی در این زمینه به‌دست آورده‌ایم؟ آیا فقط این کفایت می‌کند که بدون توجه به محدودیت‌ها، جمعیت را اضافه کنیم و بعد مرتب به همین جمعیت توصیه کنیم که کم مصرف کنید یا مجبور به جیره‌بندی شویم؟ آیا منابع طبیعی، ثروت‌های خدادادی، سرمایه‌های ملی و... پایان‌ناپذیر است و باید زیر پای جمعیت زیاد لگدمال و نابود شود؟ آیا مرتب باید خانه‌ها را کوچک‌تر و تعداد طبقات آنها را بیشتر بسازیم تا جمعیت بیشتری را در آن جای دهیم؟ آیا برای مثلا جایگزین‌کردن 10میلیون سالمند فعلی باید 20میلیون نفر به جمعیت اضافه کنیم و بعد برای جایگزین کردن این 20میلیون نفری که به سن سالمندی می‌رسند باید 30میلیون نفر به جمعیت کشور اضافه کنیم و بعد برای جایگزینی این 30میلیون نفر...؟! نقطه پایان این بازی سرسام‌آور و هولناک کجاست؟ آیا به فتح کرات و سیارات دیگر در منظومه شمسی یا کهکشان راه‌شیری فکر می‌کنیم یا همه این جمعیت اضافه با تعداد نامعلوم را فقط برای ایران خودمان می‌خواهیم؟ آیا ایران دیگری هم غیر از همین ایران خودمان که مرزهای محدود و منابع محدودی دارد سراغ دارید؟

   2564* * * 0936– حسن:
وقتی تونستیم به ترس و نگرانی خودمون از فردا و فرداها غلبه کنیم، حتماً پیروز می‌شیم. تلاش و کوشش رمز موفقیت واقعی در زندگی ما آدم‌هاس. هیچ‌چیز به سادگی و راحتی به‌دست نمی‌آد و تنها کلید اصلی حل مشکلات، سعی و تلاش و همت والاس که باید همراه با نگاه درست و قلب پاک و نیت خیر باشه و باید به اون باور داشته باشیم. پس برای همینه که باید بگیم: دست در دست هم دهیم به مهر.