بالا و پایین روزگار یعنی همین؛ یعنی مربی موفقی که روزی ناسزاوارانه بیرونش کردی، کمتر از 3سال بعد به کشور برگردد، عناوین قهرمانی را یک به یک به‌دست بیاورد و بعد تو در شبی که برای تجلیل از او و تیمش سر صف ایستاده‌ای، با بی‌اعتنایی مطلق طرف مقابل مواجه شوی.