نابغه‌های ناشناس
از صفر تا بارکد!
کدهای مورس، الهام‌بخش اختراع بارکد شدند که حالا دیگر وجودشان روی هر کالایی ضروری است و زندگی را راحت‌تر کرده است
صاحب یک فروشگاه موادغذایی نخستین جرقه‌ها را در ذهن مخترعان بارکد زد و «برنارد سیلور» و «نورمن جوزف وودلند» را به‌نوعی تحریک کرد تا چیزی را اختراع کنند که امروزه یکی از ملزومات تجارت در جهان محسوب می‌شود؛ ابداعی که این روزها با توسعه فناوری همچنان یکی از مؤثرترین و مهم‌ترین عوامل در تجارت کالا و حتی خدمات است و آینده‌ای بزرگ را پیش‌روی خود دارد.
یک نیاز همیشگی
پیش از اختراع بارکد، طرح‌هایی در دانشگاه هاروارد وجود داشت. جمعی از دانشجویان به‌دنبال ایجاد سیستمی برای تشخیص هویت اجناس بودند که با کارت‌های پانچ‌شده کار می‌کرد. مثلا قرار بود، کارتخوان فروشگاه این کارت‌های پانچ‌شده را بخواند و اجناس به‌صورت کاملا مکانیکی در اختیار مشتری قرار بگیرند. البته این طرح‌های بلندپروازانه در سطح دانشگاه‌ها باقی ماند و خیلی فراتر از آن نرفت.
جرقه‌های اولیه
در سال1948 مدیر یک فروشگاه مواد غذایی زنجیره‌ای ایده‌ای به سرش زده بود. او می‌خواست کاری کند که اطلاعات مربوط به کالا ازجمله قیمت آن از طریق سیستمی در صندوق فروشگاه تعریف شود. با اینکه فهمیده بود چه چیزی نیاز دارد اما فقدان تجربه و تحصیلات و همچنین پایین بودن فناوری در آن زمان، اجازه طراحی این سامانه را به او نمی‌داد.
قدم‌های اولیه
درحالی‌که برنارد سیلور و نورمن جوزف وودلند دانشجویان مؤسسه فناوری درکسل در فیلادلفیا بودند، مدیر فروشگاه مواد غذایی از روسای مؤسسه خواست که درباره طرحش به او کمک کنند. رئیس درخواست او را رد کرد اما سیلور موضوع طرح را با وودلند در میان گذاشت. این طرح، وودلند را کاملاً به‌خود جذب کرد و او متقاعد شد که می‌شود در این زمینه به موفقیت‌هایی رسید و به‌دنبال آن، کار روی طرح را شروع کرد.
اختراعی در ساحل
وودلند که از بازار سهام مقداری پول به‌دست آورده بود، کار تدریس را رها کرده و به منزل پدربزرگش در فلوریدا نقل‌مکان کرد. وودلند یک روز درحالی‌که کنار ساحل قدم‌می‌زد، بار دیگر مشکلات را در ذهنش مرور کرد. او دوباره به این موضوع اندیشید که چگونه با کدهای نقطه و خط مورس اطلاعات به‌صورت الکترونیکی ارسال می‌شوند. وودلند بلافاصله شروع کرد به رسم خط و نقطه‌های مورس روی ماسه‌های آب‌خورده ساحل. پس از آنکه او خط‌ها را با دست از بالا به پایین امتداد می‌داد، نگاهی به خطوط کرد و دریافت که خط‌ها در قسمت پایین باریک‌تر شده‌اند. او از آنجا به دو بعدی بودن کدهای مورس پی برد و موضوع را با سیلور در میان گذاشت و با او به جمع‌بندی بسیار خوبی رسید. آنها روش خود را با فناوری موسیقی فیلم تطبیق دادند و در نهایت موفق به اختراع بارکد شدند.
ثبت اختراع
در بیستم اکتبر1949، وودلند و سیلور اختراع‌شان را با عنوان طبقه‌بندی لوازم و روش به ثبت رساندند. این اختراع در روز هفتم اکتبر سال1952 منتشر شد. نخستین بارکد خوان توسط این دو مخترع در سال1952 ساخته شد. این بارکد خوان شامل یک لامپ500 واتی و یک لوله خلأ تشدیدکننده نور بود که توسط شرکت RCA برای موسیقی فیلم ساخته شده بود. البته این دستگاه چندان قابل استفاده نبود، چرا که نخستین کاغذ بارکد توسط لامپ500 سوزانده شد!
ناکارآمد تا پایان دهه60
وودلند در سال1951 به استخدام شرکت IBM درآمد. با این حال هم او و هم دوست و همکارش، سیلور از IBM خواستند تا اختراع‌شان را تکمیل کند. این طرح اما از نظر تجاری سودی نداشت و بنابراین آنها گواهی و امتیاز ثبت‌شان را در سال 1952و در ازای 15هزار دلار به شرکت فیلکو واگذار کردند. فیلکو نیز کمی بعدتر آن را در اختیار RCA قرار داد. بارکد تا سال1966 کاربری تجاری نداشت. در سال1969 و همزمان با پایان حق‌امتیاز اختراع، استفاده از بارکد رونق گرفت. نخستین بارکدی که توسط بارکدخوان در یک فروشگاه خوانده شد، در سال1974 بود. در آن سال، یک بسته آدامس در صندوق فروشگاهی در اوهایو به‌وسیله بارکدخوان تعیین قیمت شد. از آن زمان استفاده از بارکد هر روز گسترده‌تر شد و حالا دیگر نمی‌شود کالایی را بدون بارکد پیدا کرد.
نخستین بارکد
نخستین بارکدی که توسط بارکدخوان در یک فروشگاه خوانده شد، در سال1974 بود. در آن سال، یک بسته آدامس در صندوق فروشگاهی در اوهایو به‌وسیله بارکدخوان تعیین قیمت شد. از آن زمان استفاده از بارکد هر روز گسترده‌تر شد و حالا دیگر نمی‌شود کالایی را بدون بارکد پیدا کرد
در همینه زمینه :
دیالوگ