ابوالحسن داوودی، کارگردان درباره تجربه فیلم دیدن در نوروز می‌گوید
اکران خانگی
موفقیت یک فیلم در نوروز به‌خود اثر بستگی دارد؛ حتی بعضی فیلم‌ها بزرگ‌ترین شکست‌ها را در همین اکران نوروزی خورده‌اند
نگار حسینخانی
باابوالحسن داوودی به‌عنوان کارگردانی که فیلمش شامل اکران نوروزی بوده است، گفت‌وگو کرده‌ایم. او که سال گذشته فیلم «هزار پا» را به‌عنوان پرفروش‌ترین‌های اکران و «رخ دیوانه» را سال 93 به‌عنوان بهترین فیلم منتخب جشنواره در اکران نوروزی داشته است، می‌گوید که فیلم‌هایش را پس از تولید به مخاطبان می‌سپارد تا با ذائقه خودشان آن را پرفروش، دیدنی و تبلیغ کنند. او در این گپ کوتاه از نگاهش درباره این دست اکران‌ها و تماشای فیلم در سینما می‌گوید و برنامه‌اش در نوروز امسال که چه دست فیلم‌هایی را برای تماشا در نوبت دیدن گذاشته است.
شما تجربه اکران نوروزی را در رخ دیوانه داشتید. چطور اکران نوروزی گرفتید؟
فیلم چون جوایز اصلی جشنواره فجر را دریافت کرده بود، قراردادش همان جا بسته شد و به‌عنوان نخستین فیلم‌ها در جدول اکران وارد شد. اما متأسفانه چون خودم در موقعیت رئیس شورای صنفی بودم این شائبه برای بعضی‌ها ایجاد شد که شاید در این نوبت‌گیری مؤثر بوده‌ام. اما در واقعیت چنین نبود و اگر فیلم جایگاه و آن موقعیت را نداشت، حتی اگر رئیس‌جمهور هم بودم، بقیه شورای صنفی و سینماداران راضی نمی‌شدند این فیلم در نوروز اکران شود.
اکران نوروزی چقدر در موفقیت یک فیلم مؤثر است؟
بستگی دارد و فیلم به فیلم متفاوت است. بعضی فیلم‌ها بزرگ‌ترین شکست‌ها را در همین اکران نوروزی خورده‌اند. البته شرایط روحی و روانی جامعه نیز در موفقیت اکران بسیار مؤثر است.
بالاخره اکران نوروزی برای اینکه رخ دیوانه موفق شود مهم بوده است.
برای من اکران نوروز با تابستان چندان متفاوت نبود. اما درباره فیلم‌هایی چون رخ دیوانه پس از جشنواره نیز سروصدای زیادی راه افتاد، اکران عید از آن فضا استفاده کرد و پیش از اینکه آن هجمه‌ها یا تأییدها از خاطر برود، توانست بُعد تبلیغاتی به فیلم ببخشد و در جذب تماشاگر کمک کند.
در تماشای فیلم‌هایتان در اکران‌های مردمی چقدر حضور دارید؟ آیا به این معتقدید که برای درک موفقیت یک فیلم باید آن را با مخاطبان سینما تماشا کرد؟
متأسفانه نه رخ دیوانه و نه فیلم هزار پا را در اکران مردمی تماشا نکردم. هرچند نظر مخاطب همواره برایم مهم بوده است، اما فکر می‌کنم زمانی که کار تولید فیلم به پایان رسید و از مرحله تدوین، میکس، صداگذاری و... بیرون آمد و وارد سینما شد، دیگر متعلق به‌خود مخاطبان است. آنها هستند که نسبت به فیلم محق خواهند بود. پس چندان پیگیر این نیستم که فیلم را در جمع مخاطبان تماشا کنم.
اکران‌های فیلم‌های دیگر چطور؟
البته این تنها عادت من نیست، متأسفانه خیلی از سینماگران این‌چنین هستند که در طول اکران فیلم نمی‌بینند. کمتر اتفاق می‌افتد که در طول سال در سینمای اکران حاضر شوم. بیشتر در نمایش‌های خصوصی فیلم را تماشا می‌کنم. شاید سال‌هاست که در اکران‌های عمومی فیلمی تماشا نکرده‌ام.
به‌نظر می‌رسد گذشت زمان کمی شما را به فیلم دیدن در سینما دلسرد کرده است. سرنوشت فیلم‌هایتان برایتان مهم نیست؟
علاقه‌ام نه‌تنها کمتر نشده، بلکه بیشتر شده‌است؛ نه‌تنها به سرنوشت فیلم‌های خودم بلکه به سرنوشت فیلم دیگران و سینمای ایران. اما بخشی از آن خاصیت سن است و ترجیحم این است که فیلم‌ها را در خانه یا فضاهای محدودتری تماشا کنم. شاید حضور در فضای عمومی و برنامه‌ریزی‌کردن آن برایم کمی سخت شده است. البته می‌توانم اعتراف کنم که یکی از دلایلش تنبلی هم هست.
برنامه فیلم دیدن‌تان در نوروز چیست؟
فیلم‌های زیادی هست که چند‌ماه است کنار گذاشته‌ام تماشا کنم. یکسری فیلم هم هست که به‌دلیل کار جدیدی که دست گرفته‌ایم و فیلمنامه آن را می‌نویسیم و اثری بیوگرافیک است، آثار بیوگرافیکی را در نوبت تماشا قرار داده‌ام تا از تجربه‌های مشابه بتوانم استفاده کنم.
می‌توانید چند پیشنهاد فیلمی به ما کنید، یا اگر فراغت داشته باشید چه فیلمی تماشا می‌کنید؟
معمولا من به شکل یک تماشاگر عامی فیلم تماشا می‌کنم؛ در درجه اول برای لذت‌بردن و بعد همه‌‌چیزهایی که می‌تواند در من تأثیر بگذارد یا نه. خیلی سلیقه‌ای است اما تمایلم حالا به فیلم‌های کلاسیک بیشتر شده است و دوست دارم اگر فرصتی برای انتخاب باشد دوباره آن فیلم‌ها را تماشا کنم چون هنوز خیلی چیزها از این فیلم‌ها یاد می‌گیرم.
