عکاسی در قاب تنگدستی

علیرضا کریمی صارمی/ عکاس و مدرس دانشگاه
یکی از مشکلات اساسی جامعه عکاسی ایران کاستی‌های اقتصادی است؛ چنان که در سایر رشته‌های هنری بلکه غیرهنری و اصناف و صنایع چنین مشکلی وجود دارد. در واقع غم نان به یک دغدغه عمومی بدل شده است و سایر مشکلات را که خواهی نخواهی به آن ارتباط می‌یابند نیز باید با مقیاس آن سنجید و به شدت و حدت آن پی برد.  متاسفانه بازار کار برای عکاسان صنعتی و تبلیغاتی وجود ندارد، زیرا ارتباط این عکاسان با صنعت تا جایی است که کسادی آن بر کار آنها نیز تاثیر مستقیم می‌گذارد. 

از سوی دیگر آرتیست‌ها و عکاسان هنری نیز روزگار بهتری ندارند، چرا که به فرض داشتن توان مالی برای برپایی نمایشگاه، این کار برای آنها بازخورد مالی ندارد، عکسی فروش نمی‌رود و بدین ترتیب نمایشگاه بدون جذب خریدار برچیده می‌شود. از این رو این قشر از عکاسان بیش از هر چیز در حال تقبل و تحمل هزینه‌های چاپ عکس و برپایی نمایشگاه هستند.  در دیگر ژانرهای عکاسی هم مشکلات مالی حرف اول را می‌زنند.

به جرات می‌توان گفت به علت رکود اقتصادی موجود و افزایش نرخ ارز و تورم، عکاسان از تامین هزینه تهیه وسایل عاجزند زیرا همانقدر که از منافع اقتصادی فعالیتی که می‌کنند بی‌نصیبند، به همان اندازه در معرض آسیب‌های ناشی از گرانی و سه‌برابرشدن قیمت وسایل عکاسی هستند.  دغدغه جدی دیگری که – چنان که گفتم – در ارتباط کامل با مشکلات اقتصادی است؛ اینکه، جامعه بزرگ عکاسی چگونه با این وضع می‌تواند قد علم کند و حرفی برای گفتن داشته باشد. از این رو ما هم مانند همه اقشار جامعه آرزوی روزهای خوش و آرامش خاطر و امنیت کاری و اقتصادی داریم.