پائولوکوئیلو: زمانی انسان‌هایی پر امید بودیم

کتاب جدید پائولو کوئیلو تحت عنوان «هیپی» چند ‌ماه پیش وارد بازار کتاب شد و نام نویسنده «کیمیاگر» را بار دیگر بر سر زبان‌ها انداخت. به همین بهانه مجله «تایم» گفت‌وگویی با او انجام داده است که گزیده‌ای از پاسخ‌های او را در ادامه آورده‌ایم.

   احساس می‌کنم این روزها صدای همسایه‌هایمان را نمی‌شنویم. با همه گفت‌وگویی مؤدبانه داریم اما در نهایت هیچ‌چیز از آن مکالمه به یاد نداریم. به یاد دارم زمانی انسان‌هایی پر از امید بودیم و احساس می‌کردیم توانایی تغییر دنیا را داریم.

   نسل من احساس می‌کرد وقتی هیپی باشد همیشه در همان حالت باقی خواهد ماند. البته من الان در سوئیس ساکن هستم و نمی‌توانم مانند قبل زندگی کنم اما روحیات مربوط به آن را حفظ کرده‌ام. همچنان ساده زندگی می‌کنم، غذای سالم می‌خورم و به زنان احترام می‌گذارم.

   من همیشه عاشق بوده‌ام اما عشق انواع مختلفی دارد. عشق به انسانی دیگر، عشق به یادگیری و عشقی که فراتر از این دو است. من 38سال است که ازدواج کرده‌ام و نمی‌توانم زندگی را بدون همسرم تصور کنم. هر بار به او نگاه می‌کنم خدا را شکر می‌کنم که کسی را پیدا کردم که دَرکم می‌کند.

   کتاب‌های من قابلیت تبدیل به نسخه سینمایی را ندارند. خیلی احمق یا شاید مغرور بودم که هنگام انتشار «کیمیاگر» اجازه ساخت نسخه سینمایی‌اش را به هالیوود دادم. کتاب‌ها با تبدیل شدن به نسخه سینمایی پیشرفت نمی‌کنند. کتاب در خواننده خلاقیت ایجاد می‌کند اما فیلم همه‌‌چیز را حاضر و آماده در اختیار بیننده قرار می‌دهد و جلو خلاقیت فردی را می‌گیرد.‌