زندگی زیر سقف‌های پیزوری

سقف‌های فرو ریخته عمارت‌های قدیمی تهران ، تیرهای باریک چوبی و کاهگلی را به رخ می‌کشند که مصالح ساخت‌وساز سقف‌ها در تهران قدیم بود؛ سقف‌های توفالی. توفال تکه‌های چوب است که در کنار هم چیده شده و پوشش نهایی آن را کاهگل تشکیل داده است. این مصالح مخصوص پوشش سقف بالاترین طبقه خانه بود که در دوره قاجار به جز در عمارت‌های خاصی مثل شمس‌العماره تعداد این طبقات از 2طبقه تجاوز نمی‌کرد. استفاده از توفال برای سقف خانه‌ها و حتی عمارت‌های دولتی بسیار متداول بود. استفاده از مصالحی مثل چوب درختان و الیافی مثل الیاف خرما و نی و حصیر کمک زیادی به سبک شدن وزن سقف خانه‌ها می‌کرد و به همین دلیل مورد علاقه سازنده‌ها بود. نمونه‌هایی از سقف‌های توفالی را در عمارت مسعودیه و دیگر عمارت‌های دوره قاجار می‌توان سراغ گرفت. استفاده از حصیر و الیاف خرما برای پوشش سقف‌ها هم روش دیگری برای ساختن سقف‌های سبک در تهران قدیم بود و به آن پیزور می‌گفتند. این نوع مصالح معمولاً سقف ایوان‌ها را پوشش می‌دادند. خانه موزه شهید رجایی در بهارستان یکی از خانه‌هایی است که برای نورگیرهای مطبخ آن، سقفی از جنس پیزور ساخته شده است. استفاده از الوار برای ساخت سقف باعث سنگین شدن وزن سقف و سازه ساختمان می‌شد و این موضوع معماران را برای تأمین استحکام ساختمان به دردسر می‌انداخت. سقف‌های توفالی علاوه بر سبک بودن، هزینه ساخت‌وساز کمتری هم داشت.