نگاه
جشن‌های وارداتی
هر‌سال با نزدیک‌شدن به پایان ماه اکتبر، ویترین برخی فروشگاه‌ها در شهرهای بزرگ، میزبان مهمانان ناخوانده‌ای می‌شود: کدوتنبلهای نارنجی، ماسک‌های ترسناک و تزئینات تارعنکبوتی. این پدیده، تلاشی است برای جا‌انداختن جشنی به نام «هالووین» که هیچ سنخیتی با فرهنگ غنی و ریشه‌دار ایرانی ندارد؛ جریانی که با اهداف تجاری و فرهنگی، می‌کوشد با ارائه ظاهری پر‌زرق‌وبرق و هیجان‌انگیز، جایی برای خود در میان مناسبت‌های ما باز کند، اما یک حقیقت بزرگ را نادیده می‌گیرد: هویت استوار و آگاهی فرهنگی مردم ایران.
درست است که عده‌ای قلیل، شاید تحت‌تأثیر فضای مجازی و رسانه‌ها، به این سرگرمی وارداتی روی خوش نشان دهند، اما بدنه اصلی جامعه ایران به‌خوبی تفاوت میان یک جشن اصیل و یک تقلید سطحی را می‌داند. ایرانیان ملتی هستند که با فلسفه عمیق نوروز، گرمای یلدا و همبستگی نهفته در آیین‌های ملی و مذهبی خود زندگی می‌کنند. برای مردمی که پیروزی نور بر تاریکی را در شب یلدا با انار و حافظ جشن می‌گیرند و برایشان مهرگان و سده معنایی فراتر از یک تقویم دارد، کدوتنبلهای پلاستیکی و داستان ارواح سرگردان، یک سرگرمی زودگذر و بی‌اصالت است.
تلاش برای ترویج هالووین، بیش از آنکه یک تهدید باشد، فرصتی برای بازخوانی داشته‌های فرهنگی ماست. این پدیده به ما یادآوری می‌کند که گنجینه آیین‌های ما چقدر ارزشمند است و چرا باید در معرفی آن به نسل جوان کوشاتر باشیم. جامعه هوشیار ایران می‌داند که شادی و دورهمی‌هایش نیازی به وام‌گرفتن از فرهنگ‌های بیگانه ندارد. هرچند ویترین‌ها برای مدتی کوتاه چهره عوض کنند، اما قلب تپنده فرهنگ ایرانی همچنان برای یلدا، نوروز و صدها آیین باشکوه دیگر می‌تپد و به راحتی تسلیم موج‌های زودگذر و وارداتی نمی‌شود. در نهایت، این کدوهای نارنجی هستند که در برابر استواری سرو ایرانی و سرخی انار یلدا، رنگ می‌بازند و فراموش می‌شوند.
در همینه زمینه :
