هیجان بازی داج وال و بامبک
نام: هسته خرما بازی، داج وال
موقعیت: شهر ری
***
بازی در فرهنگ اهالی ری جایگاه ویژه‌ای داشت. کودکان و حتی بزرگسالان برای تفریح و سرگرمی بازی‌های گروهی متنوعی را در کنار هم تجربه می‌کردند. بازی‌ها اغلب برگرفته از فرهنگ عامه بود و وسایل مورداستفاده در بازی‌ها هم بیشتر همانی بود که در زندگی روزمره از آن بهره می‌بردند. از میان بازی‌های متنوع ری چند بازی جذابیت خاصی داشت. مهرشاد کاظمی، تهران‌پژوه، می‌گوید: «در پژوهشی که درزمینه بازی‌های تهران به کمک دوستان انجام داده‌ام، شهرری جایگاه ویژه‌ای داشت. تنوع بازی‌ها زیاد و اغلب مورد توجه پیر و جوان بود. از طرفی بازار ری هم از دیرباز محل فروش انواع وسایل بازی و اسباب‌بازی‌هایی بود که مردم و مسافران برای سوغات می‌خریدند.» کاظمی درباره برخی از این بازی‌ها بیشتر توضیح می‌دهد.
مسابقه با هسته یک خوراکی
ابتدا بازیکنان هسته خرماهایی را که از قبل آماده کرده‌اند، با خود به محل مسابقه می‌آورند. این نوع هسته، قدری با هسته‌های معمولی تفاوت دارد. به این ترتیب که یک‌طرف هسته را آنقدر روی سنگ می‌سابند تا صاف و شفاف شود.
سپس دو بازیکن با هم، هسته‌ها را روی زمین می‌اندازند. چنانچه قسمت صاف‌شده بالا باشد، برنده و اگر قسمت شکاف هسته بالا باشد، بازنده هستند. برنده این بازی در هر نوبت هسته حریف را برای خود برمی‌داشت.
دایره بازی
دراین بازی ابتدا 2 دایره در فاصله 15 تا 20 متر از یکدیگر و یک دایره بزرگ‌تر در وسط این 2 دایره می‌کشند. 2 نفر از بازیکنان درون 2 دایره کوچک و بقیه بازیکنان در دایره بزرگ‌تر می‌ایستند. پس از آن دو بازیکن که در دو طرف هستند توپ را به‌سوی افرادی که در وسط ایستاده‌اند پرتاب می‌کنند. توپ به هر بازیکنی برخورد کند از بازی خارج می‌شود. این بازی تا بیرون رفتن آخرین بازیکن ادامه دارد.
کی بود؟ کی بود؟
این بازی به تقویت قدرت شنوایی و بالا رفتن دقت کمک فراوانی می‌کند. در این بازی جالب رسم بر این بود که بازیکنان به دو گروه تقسیم و یک نفر را از میان آنها به‌عنوان سرگروه انتخاب کنند.
با انجام قرعه‌کشی یک نفر از سوی گروه آغاز‌کننده، نزد استاد چشم بسته و سرش را روی پای او می‌گذارد. از گروه رقیب یک نفر دو تکه سنگ را روی هم می‌کوبد، بقیه بازیکنان می‌گویند: «کی بود؟ کی بود؟ ما نبودیم.» بازیکنی که چشم بسته بود حدس می‌زد صدای سنگ کار کی بود. اگر درست بود، از اعضای تیم حریف سواری می‌گرفت و اگر هم اشتباه بود باید به اعضای تیم حریف سواری می‌داد.
در همینه زمینه :